«It’s My Life», είναι η ζωή του και είναι μέρος της δικής μας

Πήγαμε, είδαμε: ο Eric Burdon στο Ηρώδειο.

Του Αντρέα Μαντά

Πριν από είκοσι κάτι χρόνια, μ´ έχει πάει ο πατέρας μου να δούμε μια συναυλία. Την πρώτη μου! Εβδομάδες πριν, παίζω στο πικάπ τα βινύλια του πατέρα μου, να πάρω μια ιδέα για το τι θα ακούσουμε και ποιος είναι αυτός ο Eric Burdon...

Στα εξώφυλλα των δίσκων, κοιτούσα αυτό το πρόσωπο, που καθώς το σκέφτομαι τώρα φάνταζε σαν ήρωας του Charles Dickens. Και τι φωνή! Δεν την ξεχνάς ποτέ. Η μέρα της συναυλίας ήρθε, κι o Burdon ξεπρόβαλε μπροστά μας. Καθόμουν μπροστά μπροστά με τον πατέρα μου να στέκεται από πίσω μου.

Σε εκείνη τη συναυλία έγινε κάτι που το κουβαλάω μέχρι τώρα. Κατά τη διάρκεια του Sky Pilot, σταματάει, κοιτάει προς το μέρος μου, χαμογελάει και μου λέει «Young Boy … You Will Never Reach The Sky».. Δεν κατάλαβα τότε, ήμουν ενθουσιασμένος που με πρόσεξε. Κατάλαβα όμως μετά. Ο στίχος σε συνδυασμό με το «Young Boy», που πήγαινε σε μένα, ίσως ήταν η καλύτερη «συμβουλή» που μου έδωσαν ποτέ.

Για να επανέλθουμε στο σήμερα, λίγο μετά τις 21.00 το βράδυ της Παρασκευής η πενταμελής μπάντα, (που μας θύμισε τις μέρες των War), ανέβηκε στη σκηνή του κατάμεστου Ηρωδείου με το «Sometimes I Feel Like a Motherless Child». Λίγο μετά την εισαγωγή, εμφανίστηκε και ο... ήρωας του Dickens και έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα. Να αποθεώνει και να αποθεώνεται.

Ο Eric έχει καρδιά που ποτέ δε σκληραίνει, χαρακτήρα που ποτέ δεν κουράζει, ένα «άγγιγμα» που ποτέ δεν πονά και μια φωνή, θα προσθέσω, που συγκινεί όλες τις ηλικίες. Και το Ηρώδειο όντως γέμισε με εκπροσώπους όλων των ηλικιών, χτες βράδυ.

Η συνέχεια μας βρήκε με το «Mama Told Me Not To Come», ένα κομμάτι που είχε γράψει για αυτόν ο Randy Newman και το οποίο έγινε τεράστια επιτυχία από τους Three Dog Night. Μετά μας μετέφερε στο ψυχεδελικό 1967, με το «White Houses», το «Anything», ένα τραγούδι που, όπως μας είπε, έγραψε υπό την επήρεια παραισθησιογόνων.. (να ήταν το μόνο!) και το «When I Was Young». Για να μας επαναφέρει στο πρόσφατο «Soul Of A Man», από το ομώνυμο άλμπουμ του 2006, το οποίο είναι αφιερωμένο στον Ray Charles, τον John Lee Hooker και τη Νέα Ορλεάνη. Και στη συνέχεια ξανά πίσω στο χρόνο με το «The Fool», ένα κομμάτι απ΄ το reunion άλμπουμ των Animals «Before We Were So Rudely Interrupted», του 1977. Αφού πρώτα μας έκανε μια νύξη για την κυβέρνηση του Boris Johnson.

Ακολούθησε το «Mother Earth» του Memphis Slim, παιγμένο όπως στο «Eric Burdon Declares War» με τους War το 1970 και η διασκευή στο «Darkness, Darkness» των Youngbloods (παιγμένο αλά «Slippin' into Darkness»). Συνέχισε με δύο αγαπημένα κομμάτια του ελληνικού κοινού. Το «Woman of the Rings» και το «The Night» (στο οποίο ξέχασε τα λόγια και ήταν τόσο χαριτωμένο όσο ακούγεται), και μετά πέρασε στη διασκευή του «For What It's Worth» των Buffalo Springfield, αφού πρώτα θυμήθηκε την πρώτη εμφάνισή του στη χώρα μας, με τους Animals, όπου κοιτάζοντας στο πλήθος αντίκρισε τα τεράστια μάτια και το λαμπερό χαμόγελο της Μελίνας Μερκούρη. Βλέποντάς την ένιωσε πραγματικά ότι βρισκόταν στην Ελλάδα, μας είπε. Για να φτάσουμε στη στιγμή που όλοι σηκώσαμε τα κινητά, αψηφώντας τους κανονισμούς του Ηρωδείου για το θρυλικό «House of the Rising Son», ενώ το κυρίως set έκλεισε με άλλη μια διασκευή, στο «Hold on I'm coming» των Sam and Dave.

Επέστρεψαν στη σκηνή για το πρώτο encore με την προσθήκη βιολιού για το «Paint It, Black» των Rolling Stones και αμέσως μετά ήρθε η στιγμή που πολλοί από μας περιμέναμε, το «We've Gotta Get out of This Place» (με intro το χαρακτηριστικό σαξόφωνο από το «Baker Street» του Gerry Rafferty!) και το «Don't Bring Me Down». Ακολούθησε άλλη μια διασκευή, στο «Bring It Home To Me», του Sam Cooke.

Κάτι έλειπε όμως, το οποίο δεν αργήσαμε να μάθουμε, αφού μετά από λίγα λεπτά επέστρεψαν για το 2ο και τελευταίο encore της βραδιάς, με το «It’s My Life».

Είναι η ζωή του. Και είναι μέρος της δικής μας. Eric, ευχαριστούμε!