«Για μια ψευδαίσθηση γίνονται όλα. Για την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος μας καταλαβαίνει»

Ο Παντελής Κυραμαργιός, γράφει στο loaded.gr με αφορμή τα «Άφιλτρα Τραγούδια» του

Μια νέα καλλιτεχνική πρόταση έρχεται από τον Παντελή Κυραμαργιό με τίτλο «Άφιλτρα Τραγούδια». Τραγούδια που γράφτηκαν μέσα σε λίγα λεπτά, με ό,τι ο ίδιος βρήκε μπροστά του. Μια χάρτινη σακούλα, τα κλειδιά του ή ακόμα και κέρματα. Ήδη έχουμε ακούσει τέσσερα «Άφιλτρα Τραγούδια» και περιμένουμε και τα υπόλοιπα. Μέχρι τότε, ο Παντελής Κυραμαργιός, μας περιγράφει πώς προέκυψε η ιδέα για τα «Άφιλτρα».

Τον περασμένο Νοέμβρη και ενώ διαφαινόταν ότι το δεύτερο lockdown ήρθε για να μείνει, ένιωσα να με πνίγει η ανάγκη της επαφής και της επικοινωνίας με πολύ συγκεκριμένα πρόσωπα. Έγραψα «Το τραγούδι της αγκαλιάς» μέσα σε 10-15 λεπτά.

Στα λόγια έκρυψα δυο - τρεις φράσεις που ήθελα να απευθύνω σε αυτά τα πρόσωπα και αποφάσισα να ανεβάσω το κομμάτι άμεσα έχοντας μια ρομαντική ψευδαίσθηση ότι το μήνυμα θα φτάσει στον προορισμό του. Σαν να βάζεις γράμμα σε μπουκάλι και να το πετάς στη θάλασσα.

Δεν πείραξα τίποτα στην αρμονία, στη μελωδία ή τον στίχο και η ηχογράφηση και κινηματογράφηση έγιναν ζωντανά στο σπίτι.

Η αίσθηση έμοιαζε με βαθιά ανάσα στον καθαρό αέρα. Μέχρι τότε σε κάθε τραγούδι έδινα χρόνο να επιστρέψει πολλές φορές σε μένα πριν το κυκλοφορήσω. Και κάθε φορά που επέστρεφε κάτι διόρθωνα. Φίλτρα ξανά και ξανά.

Ο αυθορμητισμός εκείνου του τραγουδιού γέννησε την ιδέα για τα «Άφιλτρα τραγούδια». Εκείνα που εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μου και φεύγουν απροετοίμαστα να συναντήσουν κάποιον. Ή κανέναν.

Ακολούθησε «Το τραγούδι του ανεκπλήρωτου» παρέα με την Κατερίνα Κυρμιζή. Θα μπορούσαν στο σύνολό τους να λέγονται «τραγούδια ανεκπλήρωτα». Άλλωστε, γι' αυτό γράφονται. Για μια ελπίδα εκπλήρωσης της αγάπης, της ευτυχίας.

Πριν ένα μήνα ήρθε το «Αν μέναμε μαζί». Λένε ότι αν μοιραστείς τη θλίψη με τους άλλους εκείνη διαιρείται, λιγοστεύει. Δεν πέτυχε στη συγκεκριμένη περίπτωση…

Τώρα ήρθε το απροσδόκητα χαρούμενο «Τραγούδι του γέλιου σου». Ή μάλλον χαρουμενοφανές. Αντί για τύμπανα χρησιμοποιήσαμε ό, τι βρήκαμε μπροστά μας. Τα ξύλα της κιθάρας, μία χάρτινη σακούλα Χριστουγεννιάτικη, ένα μπρελόκ με πολλά κλειδιά, μια χούφτα κέρματα…

Σε τρεις ώρες το τραγούδι είχε ηχογραφηθεί και μιξαριστεί. Λίγο με τρόμαξε αυτή η χαρά που ένιωσα ότι εκπέμπει. Την θεώρησα κάπως ανειλικρινή. Έτσι ανοίξαμε ξανά το μικρόφωνο και ηχογραφήσαμε στο τέλος ακόμα μία φράση. Τον ίδιο απλό και τετριμμένο στίχο «Έλα λίγο πάρε με». Δεν άλλαξαν τα λόγια. Άλλαξε όμως η διάθεση. Η έκφραση. Ένα θλιμμένο στιχάκι μέσα στην ευθυμία. Φυσικά δεν το καταλαβαίνει κανείς.

Αλλά είπαμε, για μια ψευδαίσθηση γίνονται όλα. Για την ψευδαίσθηση ότι ο άλλος μας καταλαβαίνει.