Πήγαμε, είδαμε: σαρωτικός Μίλτος στον Πειραιά

Πόσο διαφορετική ήταν η αίσθηση στο Βεάκειο χθες το βράδυ σε σχέση με την περσινή συναυλία του Μίλτου Πασχαλίδη στον ίδιο χώρο.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Τότε ήμασταν μέσα στα σκοτάδια, δεν ξέραμε τι μας γινόταν με όσα συνέβαιναν γύρω μας. Αντιθέτως τώρα ελπίζουμε πως έχουμε αφήσει πίσω την πανδημία (ίσως και τα ψυχολογικά που μας έφερε). Πέρυσι ο Μίλτος έπαιξε στο Βεάκειο τις μέρες ακριβώς που γεννήθηκε η κόρη του, φέτος η κόρη του κοιμόταν εκεί δίπλα αν καταλάβαμε καλά.

Αυτό που ήταν ίδιο πάντως και στις δύο συναυλίες ήταν η λαχτάρα του κοινού, ο ενθουσιασμός του και το κέφι του Μίλτου. Δεν πήγα να τον δω στην Τεχνόπολη, ούτε στην πρώτη συναυλία στο Βεάκειο τη Δευτέρα. Ηθελα να τον αφήσω να ρολάρει κάπως ώστε να έχει τη γνωστή του άνεση στη σκηνή. Sold out εννοείται η συναυλία (από τη στιγμή που ανακοινώθηκε), δυόμιση ώρες, δικά του τραγούδια αλλά και διασκευές (ακόμα και το Bella Ciao), ιστορίες πολλές, χέρια σηκωμένα στον ουρανό.

Επιτέλους, ζούμε ξανά (σε) συναυλίες

Μας είπε και για τα δικά του, μας είπε για την κατάθλιψη που βάρεσε το καλοκαίρι του 2016, δεν ξέχασε φυσικά και τον Θάνο Μικρούτσικο. Ο γνωστός, καλός, Πασχαλίδης. Ολα υπό κοντρόλ. Ωραίος καλλιτέχνης, ωραίος άνθρωπος, το βγάζει στον κόσμο. Γίνεται φίλος μαζί τους. Σου επιτρέπει να τον «αγγίξεις».

Πολύ μου αρέσει το Βεάκειο ως χώρος, ειδικά εκεί στα ψηλά με όλη αυτή τη θέα της θάλασσας μπροστά σου.

Επιστρέφουμε, επιστρέψαμε. Τα live είναι εδώ και πάλι. Τι περάσαμε ρε φίλε...