«Η μελωδία του τραγουδιού ήταν so fucking brilliant»

Η Κατερίνα Κυρμιζή γράφει για τη δημιουργία των τραγουδιών μέσα στα χρόνια

Πριν λίγες ημέρες κυκλοφόρησε το video clip του τραγουδιού «Red Roses», με την Κατερίνα Κυρμιζή και τον Γιώργο Νταλάρα από το album του Νίκου Γρηγοριάδη «Ο Βασιλιάς της Λύπης», με μελοποίηση ποιημάτων.

Η Κατερίνα Κυρμιζή, μετρά σχεδόν τρεις δεκαετίες στο ελληνικό τραγούδι. Ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός, περιγράφει πώς φτάνεις στη δημιουργία ενός τραγουδιού και πώς «τα δάκρυα μετατρέπονται σε χρυσάφι».

Έτσι βγαίνουν τα τραγούδια μάτια μου…

Μια φωτοβολίδα | Αν δε μ’ αγαπάς

Το  καλοκαίρι που τέλειωσα το Λύκειο, επέστρεψα από το Βόλο στην Αθήνα για να δώσω εξετάσεις στην Κ.Σ.Ο.Τ. (Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης), παίρνοντας μαζί τα λιγοστά υπάρχοντά μου: κιθάρα, κόκκινο ραδιοκασετόφωνο με σπασμένη κεραία, 5-6 κασέτες, 5-6 βιβλία… Εγκαταστάθηκα στο Γαλάτσι, στην γκαρσονιέρα της Διαμάντως, φοιτήτρια νοσηλευτικής που έλειπε πάντα.

Το ημερήσιο πρόγραμμα περιλάμβανε: α) ανελέητα βάσανα στο κορμί μου στη σχολή χορού β) τουριστικό σεργιάνι στους δρόμους της Αθήνας γ) παίξιμο κιθάρας και απόπειρες τραγουδιών δ) απολογισμός της μέρας στο ημερολόγιο, ε) ύπνος - τις περισσότερες φορές ζητούμενο. Όταν ήμουν πολύ κουρασμένη για να παίξω, άνοιγα το ραδιοκασετόφωνο κι άκουγα Αιγαίο fm. Για ν’ ακούσω δίχως παράσιτα έπρεπε να κρατώ την σπασμένη κεραία!

Ένα ανοιξιάτικο βραδάκι, έγραφα στο ημερολόγιο με το ένα χέρι, κρατούσα την κεραία με το άλλο. Δεν μπορούσα να ξεπεράσω τον αγαπημένο μου και τον χωρισμό μας που έγινε με δική μου πρωτοβουλία. Περισσότερο δεν μπορούσα να χωνέψω πως την επόμενη αντικαταστάθηκα από μια μισητά τέλεια, παραμυθένια κοπέλα. Έγραφα κι έγραφα… όσοι έχουν φάει κόλλημα ξέρουν!

Δεν είχα ολοκληρώσει να γράφω την πρόταση: «η θύμησή σου στο μυαλό μου μια φωτοβολίδ…», όταν μου τράβηξε την προσοχή η εισαγωγή ενός τραγουδιού που δεν είχα ακούσει ξανά με υπέροχες κιθάρες σε διφωνία. Μπαίνει το canto και ακούω κεραυνοβολημένη τον στίχο : «Μια φωτοβολίδα μες στη νύχτα σκάει κι η καρδιά μου σπάει μες στο φως σε είδα…»

Θυμάμαι τον εαυτό μου να σκύβει πάνω στο τετράδιο και να κλαίει μ’ αναφιλητά, απ’ την συγκίνηση. Δεν ήταν μόνο ο συγχρονισμός, το μετά-φυσικό γεγονός, ούτε μόνο οι στίχοι που έλεγαν όσα ήθελα να πω. Ήταν κυρίως η αισθητική, η μουσική απόλαυση. Η μελωδία του τραγουδιού ήταν “so fucking brilliant”. Ζήλεψα και θαύμασα τόσο πολύ που μου κόπηκε η ανάσα.

Όταν τελείωσε έκλεισα το ραδιόφωνο κι έμεινα να κοιτάζω το κενό. Ρωτιόμουν αν θα μπορούσα ποτέ να γράψω ένα τόσο καλό τραγούδι, αν στα αλήθεια όλο αυτό συνέβη ή το φαντάστηκα, αν ήταν κάποιο σημάδι, αν πραγματικά θέλω να γίνω χορεύτρια, αν είχα εντελώς φρικάρει…

Όταν μπήκα στο Myspace το 2007 και πρόσθεσα στους φίλους μου τον κ. Περίδη, πήρα το θάρρος να του γράψω μέσες άκρες αυτήν την ιστορία. Προς μεγάλη μου έκπληξη απάντησε για να με ευχαριστήσει, βεβαιώνοντας πως θα γράψω, αν δεν το ‘χω κάνει ήδη, πολλά καλά τραγούδια.

Το 2009 κυκλοφόρησε ο δίσκος «Είναι εδώ!» σε στίχους και μουσική του Νίκου (Γρηγοριάδη) και ένα μόνο δικό μου τραγούδι, το «Αν δεν μ’ αγαπάς». Το τραγούδι αυτό είναι απότοκο και ταυτόχρονα φόρος τιμής στην «Φωτοβολίδα» του κ. Περίδη. Το έγραψα την ημέρα των γενεθλίων μου το 2002.

Ήταν η χρονιά που είχε πεθάνει ο πατέρας μου, ήμουν εξουθενωμένη από την υπερπροσπάθεια που είχα καταβάλει για να ολοκληρωθεί το άλμπουμ «Το παιδί με την κεραία», είχα ψυχοσωματικά διάφορα λόγω πένθους. Επιπλέον είχα καταφέρει να τσακωθώ με όλους και αλίμονο! να  βρεθώ στη δεινή θέση του «κερατά και ζημιωμένου» σε μια επαγγελματική υπόθεση που μου στοίχισε πολλά. 

Είχα αγοράσει λοιπόν για γενέθλιο δώρο το βιβλιαράκι «ο Αγαπημένος» του Τζελαλαντίν Ρουμί και το διάβαζα. Όταν έφτασα στη σελίδα 67, πόνεσα τόσο με τους στίχους που διπλώθηκα στα δυο.

Πήρα την κιθάρα και άρχισα να τραγουδώ το «Αν δε μ’ αγαπάς», νεράκι. Ο αρχικός στίχος ήταν «των ματιών σου του φως με διασχίζει…» αλλά τελευταία στιγμή, μπροστά στο μικρόφωνο το άλλαξα σκεπτόμενη ότι ήταν πολύ λόγιο. Το μετάνιωσα αργότερα! Σα ρεύμα ηλεκτρικό σε διασχίζει το φως των ματιών που αγαπάς και σε καίει, αλλά τέλος πάντων. 

Κάπως έτσι βγαίνουν τα τραγούδια, με αλχημείες και διεργασίες χρόνων για να μετατρέψεις τα δάκρυά σου σε χρυσάφι…