Πήγαμε, είδαμε Dry Cleaning στο Gagarin

Ένα συγκρότημα την ώρα που συμβαίνει!

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

 Λίγο απογοητευτική η εικόνα στο Gagarin, Πέμπτη βράδυ. Να παίζει ένα από τα πιο hot νέα ονόματα του indie και να μαζεύει σκάρτα 500-600 άτομα, δεν είναι και ό,τι το καλύτερο. Οταν πάει τόσος λίγος κόσμος για να δει ένα συγκρότημα που έβγαλε πέρυσι, στο είδος του, ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς, καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για μία σκηνή που είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη στη χώρα μας. Και υπερτιμημένη, χρόνια τώρα.

 

Αυτό το είδος indie κιθαριστικής ποπ πνέει τα λοίσθια και οι συγκεκριμένοι δεν είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς ούτε στην Αγγλία. Γιατί να είχαν κόσμο;

— Auslaender (@Auslaender) June 2, 2023

Anyway, οι Dry Cleaning ήρθαν, έπαιξαν και ήταν πάνω-κάτω αυτό που περιμέναμε να δούμε (προς το χειρότερο, κάπως). Δύο άλμπουμ έχουν βγάλει, τα ακούσαμε σχεδόν όλα τα τραγούδια μέσα στη μιάμιση ώρα που κράτησε το live τους (ανέβηκαν στη σκηνή λίγο μετά τις 10). Τα βλέμματα όλων ήταν στραμμένα στην Florence Shaw, μία ξεχωριστή φιγούρα, λίγο απόκοσμη την ώρα που τραγουδούσε, αλλά εντελώς γήινη και ντροπαλή όταν μίλαγε και γελούσε με το κοινό. Αγαπημένη (και ίσως και η πιο δυναμική) στιγμή το Scratchcard Lanyard, «It's a Tokyo bouncy ball / It's an Oslo bouncy ball / It's a Rio de Janiero bouncy ball».

Ξεπερασμένο κάπως όλο αυτό πάντως.