Οι Rival Sons είναι πιο αιχμηροί, ουσιαστικοί και έντονοι από ποτέ στο έβδομο άλμπουμ Darkfighter

Το πρώτο από τα δύο άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν φέτος.

Του Ηλία Σελιμά

Υπάρχουν πολλές μπάντες που αντιμετώπισαν την πανδημία με διαφορετικούς τρόπους. Για τους περισσότερους περιλάμβανε το να πατήσουν δυνατά το κουμπί του πανικού και να αναρωτηθούν πώς στο διάολο θα τα κατάφερναν να βγάλουν πέρα με καριέρες και μυαλά άθικτα. Για τους Rival Sons, τα τελευταία χρόνια φαίνεται ότι ήταν μια περίοδος που κοιτούσαν προς τα μπρος.

Το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας από το Long Beach πριν από την πανδημία ήταν το συναρπαστικό Feral Roots του 2019. Ήταν ένας σπουδαίος δίσκος, αλλά τα πράγματα δεν ανέβηκαν ποτέ πραγματικά στο επόμενο επίπεδο, ενώ τους ξεπέρασαν (στη φαντασία του κοινού) οι Greta Van Fleet.

Τέσσερα χρόνια μετά το Feral Roots οι Rival Sons επιστρέφουν με το Darkfighter, το έβδομο άλμπουμ τους. Είναι ο ήχος μιας μπάντας που επαναπροσδιορίστηκε και αναζωογονήθηκε. Όλα τα μέρη που υπήρχαν και στο παρελθόν παραμένουν - οι φωνητικές φιγούρες του τραγουδιστή Jay Buchanan, η κιθάρα του Scott Holiday που αλλάζει σχήμα, ένα rhythm section που χτυπάει δυνατά αλλά είναι εύκαμπτο - αλλά ακούγονται ταυτόχρονα πιο αιχμηροί, ουσιαστικοί και πιο έντονοι.

Το εναρκτήριο κομμάτι Mirrors ξεκινά με τον ήχο ενός εκκλησιαστικού οργάνου που δίνει τη θέση του σε ένα εύκαμπτο riff. Αλλά ακριβώς εκεί που ακούγεται σαν να πρόκειται να καταλήξουν σε ένα τεράστιο ρεφρέν, όλα χάνονται και τα πράγματα οδηγούνται σε μια ακουστική κιθάρα και την κλιμάκωση του τραγουδιού αναλαμβάνουν τα πλήκτρα. Η ένταση αυξάνεται. Και τότε μπαίνουμε σε ένα τεράστιο ρεφρέν. Είναι ένα μικρό κόλπο, αλλά αποτελεσματικό, που αν μη τι άλλο δηλώνει ωριμότητα.

Τα προηγούμενα άλμπουμ των Rival Sons έχουν τοποθετήσει το vibe την αίσθηση και την ενέργεια πάνω από τις μελωδίες που κολλάνε στο κεφάλι και δεν αλλάζουν, αλλά εδώ, το λαμπερό Bright Light και το Bird In The Hand με τα glam-rock hand-claps του προσφέρουν έναν πλούτο σε αυτόν τον τομέα. Ακόμα και όταν κατεβάζουν τους τόνους, όπως στο Rapture με gospel διάθεση, εξακολουθεί να υπάρχει η αίσθηση ότι το καμίνι που το τροφοδοτεί θα μπορούσε να γίνει κόλαση ανά πάσα στιγμή. Αλλού, τα φωνητικά του Buchanan στο Horses Breath είναι μετρημένα αλλού δυνατά, ενώ ο Holiday (κιθαρίστας) κάνει αισθητή την παρουσία του με ένα τεράστιο riff για να ανοίξουν το τελευταίο κομμάτι Darkside.

Με οκτώ κομμάτια, το Darkfighter κάνει αυτό που πρέπει να κάνουν όλα τα μεγάλα άλμπουμ: μπαίνει μέσα, κάνει τη δουλειά του, βγαίνει έξω. Και είναι ένα σπουδαίο άλμπουμ. Τα τελευταία χρόνια ήταν δύσκολα, αλλά με αυτή την εμφάνιση οι Rival Sons βγήκαν πιο δυνατοί από ποτέ.