Πήγαμε, είδαμε τους Depeche Mode στο Παρίσι

Στην κατάμεστη Accor Arena (Palais De Bercy για τους παλιούς).

Του Γιώργου Μυζάλη

Πόσες θρυλικές μπάντες έχουν απομείνει ενεργές και σε καλή κατάσταση; Και πόσο εύκολο είναι να «αποφύγεις» ένα live τους όταν βρίσκεσαι στην πόλη και παίζουν; Και πάλι από το Παρίσι σου γράφω φίλτατε αναγνώστη. Έτρεξα ημιμαραθώνιο (ξέρω, δε σε νοιάζει – σχεδόν ούτε εμένα) εδώ στην Πόλη του Φωτός. Την ίδια μέρα, του αγώνα (3/3), έπαιζαν και οι Depeche Mode το πρώτο από τα δύο τους προγραμματισμένα live στην πρωτεύουσα της Γαλλίας. Για μένα, οι Depeche Mode ποτέ δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το πολύ αγαπημένο. Ωστόσο, πως θα μπορούσα να αγνοήσω ένα τέτοιο live; Και επειδή το live ήταν sold out από καιρό, κατέφυγα και σε reseller για να βρω εισιτήριο, πληρώνοντάς το, μάλιστα, διπλό. Για μια μπάντα που «μου αρέσει –δε μου αρέσει», ωστόσο αναγνωρίζω την αξία της και την αγάπη του μεγάλου κοινού για εκείνη.

Στα του live τώρα. Μεγάλο ενδιαφέρον είχε η ανθρωπογεωγραφία του ακροατηρίου: νεαρούς δεν έβλεπες πουθενά. Από σαράντα και πάνω, θα έλεγα πως ήμασταν όλοι οι παρευρισκόμενοι. Η αρένα ήταν φίσκα και οι κερκίδες, επίσης. Και το κοινό θερμό, αλλά όχι φλογερό. Η playlist ικανοποίησε άπαντες (ακόμα και εμένα τον συγκρατημένο), περιλαμβάνοντας σχεδόν όλα τα τραγούδια που αγαπήθηκαν μέσα στα χρόνια. Οφείλω να σημειώσω ότι για τα πρώτα 7-8 τραγούδια, και παρότι ο ήχος ήταν «κρυστάλλινος», ο Dave Gahan (με το αγέρωχο στυλ του που θυμίζει Zlatan Ibrahimovic) δεν «πατούσε» καλά στις νότες. Όταν αποσύρθηκε για το ακουστικό σετ με τον Martin Gore στη φωνή, ξεκουράστηκε και επανήλθε, ήταν πλέον ολόσωστα «κουρδισμένος» (σ.σ. ενδεχομένως η πρότερη ερμηνευτική του αβεβαιότητα να είχε να κάνει και με κάποιο τεχνικό πρόβλημα στο in ear ακουστικό του – ως γνωστόν οι άνθρωποι φαλτσάρουν όταν δεν ακούν σωστά).

Μια ακόμα παρατήρηση, που γίνεται «ρεφρενάκι» πια στα reviews των συναυλιών των μεγάλων συγκροτημάτων έχει να κάνει με την playlist. Παρακολουθώντας την στο internet παραμένει ίδια κι απαράλλακτη σε όλα ανεξαιρέτως τα live. Ίδια τραγούδια, ολόιδια σειρά. Το είδαμε πέρυσι στην περιοδεία του Springsteen, το σημειώνω και εδώ για τους Depeche Mode. Ενδεχομένως, καθώς «σώνονται τα κουράγια» και γερνούν τα «άλογα», δεν υπάρχει χρόνος ή/και διάθεση για εκπλήξεις. Μοναδική εξαίρεση, το βράδυ της Κυριακής στο Bercy, το παγκόσμιο hit του... «Happy birthday» που έπαιξαν ως έκπληξη οι Depeche για τα γενέθλια του ντράμερ τους Christian Eigner.

Έχουν αφήσει το στίγμα τους οι Depeche Mode στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα. Δεν ξέρω πόσο «ενεργοί» παραμένουν δημιουργικά, ωστόσο καθόλου αναγκαίο δεν είναι αυτό. Ο κατάλογός τους θα τους κρατά «ζωντανούς» όσο μεγαλώνουν και όσο μεγαλώνει μαζί τους και το ακροατήριό τους. Γιατί, κακά τα ψέματα, ο ήχος της μπάντας – κάποτε πρωτοπόρος – είναι πλέον απόλυτα αφομοιωμένος και γνώριμος.

Και εις άλλα με υγεία.