Με αφορμή τις εμφανίσεις των Κότσιρα – Πασχαλίδη στο Vox

Και τα μεγάλα τραγούδια

Γράφει ο Γιώργος Μυζάλης

Καθώς περνούν τα χρόνια, ολοένα και απολαμβάνω τον διαφορετικό τρόπο θέασης ζητημάτων που, στο παρελθόν, αντιμετώπιζα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Και ας πούμε ότι αυτός ο «γρίφος» είναι το εφαλτήριο του κειμένου που ακολουθεί.

Στην πραγματικότητα, εφαλτήριο του παρόντος ήταν η χθεσινοβραδυνή (29/10) εμφάνιση του Γιάννη Κότσιρα και του Μίλτου Πασχαλίδη στο VOX. Καθώς πήγαινα προς το μαγαζί, αναλογιζόμουν την εξής φράση που και ο ίδιος έχω χρησιμοποιήσει πολλές φορές πριν από κάποιο live και που το μεγαλύτερο μέρος του κοινού χρησιμοποιεί επίσης: «αχ, να πούνε τα… «Ξημερώματα» (μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος – στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος). Στη θέση των Ξημερωμάτων, βάλτε εσείς όποιο τραγούδι θέλετε. Δεν είναι αυτό το ζήτημα.

Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι παλαιότερα αυτά τα «σιγουράκια» του ρεπερτορίου αγαπημένων μου τραγουδιστών καθόλου δεν ήταν της αρεσκείας μου. «Φρίκαρα» κάθε που ο Μαχαιρίτσας τραγουδούσε τον «Τούρκο» (μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας – στίχοι: Ισαάκ Σούσης) και εκνευριζόμουν όποτε ο Νταλάρας έλεγε το «Που ‘ναι τα χρόνια» (μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής – στίχοι: Άκος Δασκαλόπουλος). Για την ακρίβεια, ούτε «φρίκαρα», ούτε εκνευριζόμουν, αλλά ανυπομονούσα να περάσουν και να πάμε στο επόμενο. Τα είχα ακούσει χιλιάδες φορές σε πάμπολλες συναυλίες, αλλά και προσωπικές ακροάσεις.

Στη χθεσινοβραδυνή συναυλία, ωστόσο, έκανα μια διαφορετική σκέψη: πόσο σημαντικά είναι για το μέσο ακροατή – και όχι για τον εξαρτημένο συναυλιομανή – τα επονομαζόμενα «standards» στο ρεπερτόριο των καλλιτεχνών; Μήπως και εγώ ο ίδιος δεν πηγαίνω στα live των ξένων καλλιτεχνών με αντίστοιχες προσδοκίες; Springsteen δίχως Born to run γίνεται; Placebo δίχως Special K; Helloween δίχως I want out; Σίγουρα, οι μεγάλες ξένες μπάντες εμφανίζονται λιγότερο συχνά στη χώρα μας (με τις εξαιρέσεις των Madrugada, των Scorpions και των Placebo, εντάξει), και αυτό είναι μια κάποια δικαιολογία, αλλά η ουσία παραμένει ίδια.

Παράλληλα, στο μυαλό μου γυρνάει μια απάντηση του Ορφέα Περίδη σε ερώτηση που του είχα κάνει για το αν έχει βαρεθεί να τραγουδάει τη «Φωτοβολίδα» του. Η απάντησή του μπαίνει κι εκείνη στο «μίξερ» του κειμένου: «ευγνωμονώ τη Φωτοβολίδα», μου είχε απαντήσει. «Αλίμονο αν δεν τη λέω σε κάθε live».

Αν το δούμε και από αυτή τη σκοπιά, του ερμηνευτή ή/και δημιουργού, ενδεχομένως δεν είναι ευχάριστο να «πρέπει» να λέει (για παράδειγμα) ο Μίλτος Πασχαλίδης σε κάθε του live τη «λίμνη που ‘θελε να ΄ναι θάλασσα» ή ο Γιάννης Κότσιρας το «Τσιγάρο» (μουσική: Ευανθία Ρεμπούτσικα – στίχοι: Ελένη Ζιώγα). Το κάνουν, όμως. Και το κάνουν για εμάς. Και χρήζουν ευγνωμοσύνης για αυτό τους το «ξόδεμα».

Με αυτές τις «προθερμαντικές» σκέψεις έφτασα χθες βράδυ στο Vox. Και απόλαυσα ένα καλοστημένο, λαμπερό πρόγραμμα που σας συστήνω. Δεν θα σας λείψει κανένα τραγούδι.