Πήγαμε, είδαμε τους Magnetic Fields στο Floyd

Μία ιδιαίτερη συναυλιακή βραδιά...

Του Τάσου Παπαϊωάννου

Αν σας έλεγαν ότι υπάρχει ένα συγκρότημα που σε σχεδόν 30 χρόνια καριέρας έβγαλε 30 δίσκους και μάλιστα κάποιοι από αυτούς τους 30 ήταν και αριστουργήματα πόσο καχύποπτοι θα ήσασταν; Πολύ έως πάρα πολύ.

Ίσως όμως να ήσασταν πιο επιεικείς και να τους δικαιολογούσατε κάπως αν μαθαίνατε ότι αυτό το συγκρότημα πήρε το όνομα του από το πρώτο βιβλίο λογοτεχνικού σουρεαλισμού «Les Champs Magnétiques» των André Breton και Philippe Soupault. Θα τους αντιμετωπίζατε περισσότερο σαν ένα σουρεαλιστικό project που μέσα στον σουρεαλισμό τους πολλά επιτρέπονται και αλλά τόσα δικαιολογούνται.

Αν κάποιος λοιπόν αθροίσει τα επίσημα τραγούδια που κυκλοφόρησαν οι Magnetic Fields θα βρει ότι είναι περίπου 300. Όχι όμως σε 30 δίσκους, αλλά σε 12 και μέσα σε αυτούς υπάρχει και ένα μεγάλο αριστούργημα 69 τραγουδιών. Τα 69 τραγούδια για ένα άλλο συγκρότημα θα ήταν 5 δίσκοι και ειλικρινά ξέρετε πολλούς καλλιτέχνες ή συγκροτήματα που έχουν 5 αριστουργήματα;

Ας αφήσουμε όμως τα μαθηματικά γιατί εδώ έχουμε να κάνουμε με μουσική και η μουσική πάνω απ' όλα είναι συναίσθημα και χθες ζήσαμε μια βραδιά που πρόσφερε, στους πιο πολλούς, έντονα συναισθήματα. Ακριβώς 33 χρόνια μετά την ίδρυση τους και 24 από το δικό τους magnum opus -το 69 Love Songs- οι Magnetic Fields, με εξέχοντα φυσικά τον Stephin Merritt, πλαισιωμένο από τέσσερις ακόμα εξαίσιους μουσικούς, μετά από πρόσκληση του Plissken Festival, πήραν τις -καθήμενες- θέσεις τους στη σκηνή του Floyd και για την επόμενη μιάμιση ώρα είχαμε πλήρη κάλυψη σε όλο τον κατάλογο των Magnetic Fields.

Όσο για σουρεαλισμό; δε γίνεται λόγος. Και ο… λόγος; Ότι τα τραγούδια των Magnetic στοχεύουν απευθείας στο συναίσθημα, στοχεύουν και πετυχαίνουν κατευθείαν μυαλό και καρδιά. Και ο Merritt εκτός από το σκοπεύει ξέρει και να πετυχαίνει.

Ξεκίνημα με το «Castles Of America» από την τελευταία τους δουλειά «Quickies» και στη συνέχεια είχαμε το πρώτο από τα εννιά τραγούδια που ακούσαμε από το 69 Love Songs, I Don’t Believe In The Sun.
Βουτιά στις σπαρακτικές μπαλάντες λοιπόν με την έναρξη, με τη χαρακτηριστική βαθιά φωνή του Merritt να ραγίζει τις καρδιές των υποψήφιων θυμάτων του.

Η σφιχτή setlist είναι δομημένη γύρω από το εμβληματικό τους έργο, συνολικά είχαμε 9 τραγούδια (έμειναν έξω βέβαια αλλά 60) και δείχνει ότι λειτουργεί. Και λειτουργεί για έναν λόγο: όλοι οι παρευρισκόμενοι ήξεραν τι είχαν έρθει να δουν και να ακούσουν.

Όλοι ήξεραν ότι μια συναυλία των Magnetic Fields δεν στηρίζεται στη σκηνική τους παρουσία, ούτε στις ενορχηστρώσεις που παραμένουν πιστές με τις στούντιο εκτελέσεις, χωρίς πολλές αποκλίσεις και αλλαγές. Στηρίζεται στο συναίσθημα που αποπνέουν οι στίχοι του Merritt. Σαρκαστικοί, κυνικοί, κάποιες φορές γλυκόπικροι.

O κόσμος ήρθε, ταυτίστηκε και βυθίστηκε στους στίχους της τραγουδιών, άκουσε με θρησκευτική ευλάβεια και απόλυτη σιωπή το Book Of Love, παρασύρθηκε από το Luckiest Guy On The Lower East Side, τραγούδησε απαλά και ευλαβικά το All My Little Words.

Η χθεσινή βραδιά όμως έδειξε ότι δεν λειτούργησε στο μέγιστο από την πλευρά του συγκροτήματος. Ήταν η κούραση; (το προηγούμενο βράδυ έπαιζαν στην Κωνσταντινούπολη) Ήταν ο παραπάνω θόρυβος; (ο Merritt που έχει πρόβλημα εμβοών, έδειξε να ενοχλείται από το θόρυβο μιας και ο ήχος στο Floyd ήταν ιδιαίτερα χαμηλός με απαίτηση του γκρουπ). Ήταν ότι για πρώτη φορά έπαιζαν σε κοινό ορθίων; Ποιος ξέρει…

Εκτός από μερικά σύντομα αστεία στη εισαγωγή 3-4 τραγουδιών, είχε σχεδόν μηδενική επικοινωνία με το κοινό, το encore ήταν μόλις 1 τραγούδι και έπαιξαν λιγότερο σε σχέση με τις προηγούμενες συναυλίες τους.

Ας είναι όμως. Το να βλέπεις τους Magnetic Fields σε συναυλία είναι μια εμπειρία από μόνη της και ο κόσμος έδειξε να ευχαριστιέται την ιδιοφυΐα των στίχων και τις μελωδίες των τραγουδιών, ενός εκ των πιο σημαντικών στιχουργών των τελευταίων 30 ετών. Ακόμα κι αν στο τέλος της χθεσινής βραδιάς απ' όλους μας πέρασε η σκέψη πως ίσως η μπάντα είχε να δώσει περισσότερα. Αλλά ίσως και να είχε ήδη δώσει παρά πολλά...

Τα δύο μικρά κορίτσια πίσω μας πάντως, το απόλαυσαν πραγματικά το live. Κορίτσια, σχολείου. Αλλά ήξεραν όλους τους στίχους απ' έξω. Μας εντυπωσίασαν και τα ρωτήσαμε «πώς και τι». Ήταν δύο αδελφούλες και είχαν έρθει ειδικά για τη συναυλία από το Βουκουρέστι! Και έξω τα περίμενε η μαμά τους, όπως μας είπαν...