Τι έγραφε ο ίδιος ο Θάνος Μικρούτσικος για την παράσταση «Παράξενο δεν είναι;», στο Μέγαρο Μουσικής, το 2008

Τι έγραφε στο Πρόγραμμα της παράστασης, τότε.

Αυτή την Πέμπτη 30 Νοεμβρίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών - Αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» θα έχουμε μια συναυλία-αφιέρωμα στον Θάνο Μικρούτσικο, με μουσικές και τραγούδια του από το θέατρο. Τραγούδια από θεατρικές παραστάσεις είναι η «Ελένη», το «Άννα μην κλαις», η «Μπαλάντα του ξεσηκωμού», το «Επέστρεφε», το «Μηδέν» και άλλα πολλά. Θα τραγουδήσουν οι Ρίτα Αντωνοπούλου, Φοίβος Δεληβοριάς, Χρήστος Θηβαίος και Κώστας Θωμαΐδης, ενώ συμμετέχει και η Ρένια Λουιζίδου.

Στο Loaded σήμερα δημοσιεύουμε ένα κείμενο του ίδιου του Θάνου Μικρούτσικου για τη μουσική για την παράσταση «Παράξενο δεν είναι;» που ανέβηκε στο Μέγαρο Μουσικής, το 2008. Δύο παιδιά ταξιδεύουν προς το ουράνιο τόξο, για να βρουν το κλειδί και να απελευθερώσουν τα όνειρα που έκλεψε από τους ανθρώπους η πιο κακιά από τις μάγισσες. Πάνω σε αυτή την ιδέα η Μαρία Παπαγιάννη έστησε ένα μουσικό παραμύθι και ο Θάνος Μικρούτσικος, το έντυσε με μουσική.

 

Είναι το ατόφιο κείμενο που υπήρχε τότε στο πρόγραμμα της παράστασης.

 

Είχα διαβάσει πριν από λίγα χρόνια ένα βιβλίο μουσικής που απευθυνόταν στα παιδιά κι είχε τίτλο «Μουσική για παιδιά και για έξυπνους μεγάλους». Συμφωνώ απολύτως. Τα παιδιά έχουν μια δυνατότητα πρόσληψης πολύ μεγαλύτερη απ’ αυτή που πολλοί νομίζουν. Θεωρώ ότι τόσο στο επίπεδο της φόρμας όσο και στο επίπεδο του περιεχόμενου δεν υπάρχουν απαγορευμένες περιοχές για τα παιδιά. Όλες οι σοβαρές αλλά και πετυχημένες καλλιτεχνικές εργασίες για τα παιδιά στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στη ζωγραφική, στη μουσική κινούνται σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Η εποχή μας είναι εποχή τεραστίων μεταβολών και μεγάλων ταχυτήτων. Η φόρμα στην τέχνη μπορεί ν’ αλλάζει πια κάθε χρόνο. Εάν αναπαράγουμε παλιότερες παραδοσιακές χιλιομασημένες φόρμες με πρόσχημα ότι αυτές κατανοούν τα παιδιά έχω τη βεβαιότητα ότι οδηγούμε το νεανικό κοινό ολοταχώς στην αγκαλιά της ευτέλειας και της βαρβαρότητας η οποία άλλωστε κυριαρχεί μέσω της εκπεμπόμενης εικόνας στους μεγάλους. Η ουσία της τέχνης για όλους μας κι όχι μόνο για τα παιδιά δεν αφορά μια στιγμή αλλά διεργασία μέσα στο χρόνο. Το κάθε παιδί έχει διαφορετική ωριμότητα κι άλλα ενδιαφέροντα. Αυτό που μ’ ενδιαφέρει είναι να διασκεδάσει μ’ ένα θέαμα που θα του ανοίξει ορίζοντες, θα δώσει απαντήσεις σε κάποιες ανησυχίες του ή θα το προβληματίσει για κάτι άλλο. Έχω εμπιστοσύνη στη φαντασιακή δύναμη των παιδιών. Ένα κουμπί γίνεται πολύτιμο διαμάντι, μια κορδέλα ανεμόσκαλα στα αστέρια. Αυτό συμβαίνει και με τα παραδοσιακά παραμύθια όλων των πολιτισμών. Είναι γεμάτα από υπερρεαλιστικές εικόνες τις οποίες τα παιδιά προσλαμβάνουν με απολύτως φυσικό τρόπο αφού τα παιδιά έτσι βιώνουν την καθημερινότητά τους. Ισορροπώντας στους δυο κόσμους, τον πραγματικό και τον φανταστικό.
Η πρώτη γραφή του «Παράξενο δεν είναι;» ανήκει στο χώρο του μουσικού θεάτρου. Η μουσική που έγραψα βοήθησε καθοριστικά στη διαμόρφωση των ρόλων καθορίζοντας έτσι και αρκετά σημεία της δράσης του έργου. Αυτή ακριβώς είναι και η βασική διαφορά του μουσικού θεάτρου από τα υπόλοιπα είδη του θεάτρου. Προέκυψαν παράλληλα πολλά τραγούδια τα οποία θα χρησιμοποιηθούν στη νέα αυτή παραγωγή του έργου, μια παραγωγή που κινείται σε πιο ξεκάθαρες θεατρικές φόρμες.
Είμαι ευτυχής που συνεργάζομαι με το Νέο θέατρο Θεσσαλονίκης, μια ομάδα που εδώ και πολλά χρόνια εργάζεται και προσφέρει στον ευαίσθητο χώρο της τέχνης για τα παιδιά.