Manitarock στο Loaded, «ο ήχος που ροκάρει με την παράδοση»

Ερχονται στο Κύτταρο!

Την Παρασκευή παίζουν στο Κύτταρο οι Manitarock, ένα συγκρότημα από τα Γρεβενά που το όνομά του υπογραμμίζει την ιδιαίτερη σχέση των μελών του με τα μανιτάρια και το ροκ - μανιτάρι + ροκ! Το βασικό δίδυμο των Manitarock είναι ο Γιώργος Κωνσταντινίδης (μπουζούκι, τραγούδι, σύνθεση, στίχος) και η Δέσποινα Κλεισιάρη (τραγούδι και κρουστά). Μαζί τους παίζουν κατά καιρούς διάφοροι μουσικοί. Ετοιμαστείτε για μία διονυσιακή συναυλία στο Κύτταρο, θα νιώσουμε σαν να βρισκόμαστε σε καλοκαιρινό πανηγύρι.

Μιλήσαμε με τον Γιώργο Κωνσταντινίδη, οι Manitarock μας προκάλεσαν το ενδιαφέρον όπως καταλαβαίνετε.

Τι παίζετε ως συγκρότημα;

Προερχόμενοι από άλλα μουσικά σχήματα (ροκ, μέταλ, ρεμπέτικα, «έντεχνα», παραδοσιακά και βυζαντινές χορωδίες), συγκροτούμε ένα πολυμορφικό σχήμα που, κρατώντας στοιχεία από τα μητρικά συγκροτήματα προέλευσης, συνδιαμορφώνουμε τον «ήχο» των Manitarock, που συναρμόζει και επικαιροποιεί ό,τι από αυτά τα στοιχεία αντέχει στον χρόνο και συνεχίζει να μας συγκινεί και να μας εμπνέει. Αυτός «ο ήχος που ροκάρει με την παράδοση», δίνει το μουσικό στίγμα των Manitarock, στο οποίο αποτυπώνεται η μουσική μας παίδευση, η ιδιοσυγκρασία, τα βιώματα και η οπτική μας για την τέχνη και τον άνθρωπο.

Και τι τραγούδια;

Στις συναυλίες μας αλλά και στις παρέες που συναντιόμαστε για να παίξουμε μουσική, ακούγονται δικά μας τραγούδια (Νεράιδα, Μοιρολόι της Πίνδου, Συννεφάκι, Ξωτικά-Καλικαντζάροι, Χτενάκι, Βασιλίτσα, Φυτεύω άστρα, Κλαψόδεντρο κ.ά.), μίξεις παραδοσιακών, ρεμπέτικων αλλά και σύγχρονων τραγουδιών (του Γιώργου Μπάτη, του Γιάννη Μαρκόπουλου, του Νικόλα Άσημου, τoυ Θανάση Παπακωνσταντίνου) με ξένες ροκ συνθέσεις (των Led Zeppelin, Rainbow, Tracy Chapman, Bob Dylan, Uriah Heep, Bob Marley, Pink Floyd, Jon Bon Jovi κ.ά.) αλλά και διασκευές παραδοσιακών (από Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη, Σμύρνη, Πόντο, Αιγαίο και Grecia Salentina), ρεμπέτικων, λαϊκών και σύγχρονων ελληνικών τραγουδιών.

Πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους...

Σε θεωρητικό επίπεδο θα μπορούσαμε να πούμε ότι ακροβατούμε ανάμεσα στο ελληνικό και το οικουμενικό, το παραδοσιακό και το νεωτερικό, το συγκερασμένο και το ασυγκέραστο, το αναμενόμενο και το απρόοπτο.

Αλήθεια όμως, πώς συνδυάζονται το «Αλησμονώ και χαίρομαι» και το Whole Lotta Love»;

Πέρα από το κοινό θεωρητικό υπόβαθρο και των δύο τραγουδιών, την πεντατονική μουσική κλίμακα, υπάρχει εμφανής συνάφεια όχι μόνο στο βάρος του συγκινησιακού φορτίου, αλλά και στην ένταση με την οποία αυτό εκφράζεται και εκτονώνεται με τραγικό, σπαραξικάρδιο τρόπο, τόσο στην ερμηνεία όσο και στα σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας και του βιολιού.

Γίνεται μεγάλος πανικός το τελευταίο διάστημα με νέες μπάντες που βάζουν πολλά παραδοσιακά στοιχεία στον ήχο τους. Γιατί συμβαίνει αλήθεια αυτό;

Πρόκειται στην ουσία για τη συνέχεια μιας πορείας πάνω στον δρόμο που άνοιξαν με επιτυχία σπουδαίοι συνθέτες μας, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, Ο Διονύσης Σαββόπουλος κι ο Σταύρος Ξαρχάκος, και συνέχισαν τις τελευταίες δεκαετίες ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο Σωκράτης Μάλαμας και αρκετοί άλλοι μεταγενέστεροι. Το φαινόμενο ενισχύεται αναμφίβολα και από τη δουλειά που γίνεται στα μουσικά γυμνάσια, λύκεια και πανεπιστημιακές σχολές ή ωδεία, που κρατούν τη διδασκαλία της παραδοσιακής μας μουσικής στο προσκήνιο. Σε κάθε περίπτωση η μουσική μας παράδοση, ξεκινώντας απ’ τη λύρα του Απόλλωνα και το σουραύλι του Πάνα, περνώντας μέσω του δημοτικού μας τραγουδιού και της βυζαντινής ψαλμωδίας στον ταμπουρά του Μακρυγιάννη, το τρίχορδο του Μάρκου, τις φωνές του Νίκου Ξυλούρη και του Χρύσανθου και το κλαρίνο του Πέτρο-Λούκα, συνεχίζει την πορεία της στους αιώνες, λειτουργώντας ως ανεξάντλητη παρακαταθήκη πλούτου και δεξαμενή σοφίας, που αποζημιώνει όσους σκύβουν επάνω της με σεβασμό και ταπεινότητα.