Είδαμε live την Cyndi Lauper στο Λοτζ (στην Πολωνία, αν αναρωτιέστε πού είναι το Λοτζ)

…και had fun αν και το “time after time” εδώ δεν βοήθησε

Του Ανδρέα Αλυσανδράτου

Όλα ξεκίνησαν υπέροχα στο Λοτζ. Μία γραφική ήσυχη πόλη δύο ώρες από την Βαρσοβία, ένα εξόχως πολύχρωμο crowd που γέμισε από νωρίς τον χώρο, μία αίσθηση αναβίωσης των 80s να γεμίζει την καρδιά μας, και ένα πραγματικά εντυπωσιακό βίντεο να προβάλλεται στη σκηνή με όσα μαγικά έκανε η Cyndi Lauper στα 80s. To βίντεο σταματάει με θόρυβο και η Cyndi εμφανίζεται μπροστά μας. H Cyndi προφανώς του σήμερα, στα 71 της πλέον.

Η μετάβαση από τα 80s του video στη σημερινή Cyndi απαιτούσε από την πλευρά μας πολλές παραδοχές. Η κυριότερη ήταν πως και εμείς μεγαλώσαμε. Time after time. Είναι η farewell tour της Cyndi Lauper και ως farewell μάλλον πρέπει να επιλέξεις τη σκοπιά που θέλεις να το βιώσεις. Σου φτάνει να την έχεις μπροστά σου για μία τελευταία φορά ή θέλεις να την θυμάσαι όπως την άφησες στα 20 σου;

Τα φωνητικά της μέρη είναι σε πάρα πολύ καλό επίπεδο, η κίνηση έχει τα θέματα της ηλικίας που λογικά θα είχε, στις μπαλάντες είναι εξαιρετική, στα up-tempo pop anthems της προφανώς λιγότερο καλή. Υπήρξε όμως τόσο δυνατή η παρουσία της την εποχή που άλλαζε την εικόνα της pop που δεν υπάρχει περίπτωση να μπορέσει να μετουσιωθεί σωστά στην σημερινή της ηλικία. Αυτό το καταφέρνει μόνο η Madonna γιατί προφανώς έχει και το budget-ικό υπόβαθρο, αλλά κυρίως και την βαρύτητα του τίτλου της, και μπορεί με διάφορα τρικ να κρύψει τις ατέλειες του χρόνου όντας στη σκηνή. Η Cyndi όχι. Δεν είμαι και σίγουρος πως θέλει βέβαια άσχετα που εγώ θα το ήθελα για την ίδια.

Had fun γιατί πάντα είναι fun να είσαι μαζί με όσους αγαπάς. Had fun γιατί όντως η Cyndi το διασκέδαζε στη σκηνή. Had fun γιατί μοιράζεσαι τις αναμνήσεις σου με αυτόν που σου τις έχτισε. Αλλά γαμώτο, ήθελα έναν μεγαλοπρεπέστατο αποχαιρετισμό που ο χρόνος μας τον στέρησε. Και πάντα θα μας τον στερεί. Με γνώμονα αυτό, η Cyndi Lauper άπλωσε όλα τα mega hits μπροστά μας, ξεδίπλωσε όλες τις αγωνίες της πάνω στη σημερινή agenda της ισότητας, μοιράστηκε μερικές από τις καλύτερες ιστορίες άλλων εποχών και μας έκανε να ανατριχιάσουμε όταν πέταξε τη μία από τις πολλές περούκες που φορούσε για να μείνει στη σκηνή μόνο με τα πραγματικά της μαλλιά.

«Αυτό είναι τέχνη» είπε εκείνη τη στιγμή, και ναι είναι αλλά τέχνη είναι και η πολύχρωμη pop που γέμιζε μέσω posters και made in Greece βινυλίων τα δωμάτιά μας στα 80s. Όλα είναι τέχνη. Η στιγμή του αποχαιρετισμού δεν ξέρω αν είναι.