Kaleida: «Δεν θέλουμε να μας λέει κανένας άνδρας τι να κάνουμε!»

Tο ατμοσφαιρικό duo μιλάει στο loaded, με αφορμή τις δύο συναυλίες στην Ελλάδα

Σε έναν μουσικό κόσμο όπου οι γυναικείες φωνές συχνά τοποθετούνται στο περιθώριο ή εξωραΐζονται για να εξυπηρετήσουν ανδρικά βλέμματα και ήχους, οι Kaleida δημιουργούν τον δικό τους, αδιαπραγμάτευτα αυθύπαρκτο χώρο. Με όχημα την ηλεκτρονική ελευθερία, τις σπαρακτικές μελωδίες και την ωμή ευαλωτότητα, μιλούν για τη μητρότητα, τη θηλυκή ταυτότητα, την ανεξαρτησία και τη θλίψη σαν να πρόκειται για τελετουργία. Σε αυτή τη συζήτηση με το Loaded, το ντουέτο ξεδιπλώνει με σπάνια εντιμότητα τη φιλοσοφία πίσω από τη δημιουργία του In Arms, τον ρόλο των γυναικών στην electronica, την προσωπική τους διαδρομή και τα όνειρά τους για έναν κόσμο όπου η μουσική είναι πράξη επιβίωσης και λύτρωσης.

Του Μάριου Αποστόλου

Η μουσική σας είχε πάντα μια κινηματογραφική ποιότητα. Πόσο συνειδητά σκέφτεστε την οπτική αφήγηση κατά τη σύνθεση; Θεωρείτε ότι ο ήχος των Kaleida είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με εικόνες;

Δεν σκέφτομαι καθόλου κάτι οπτικό όταν γράφω μουσική. Όλα προέρχονται από το συναίσθημα και την επαφή με κάτι πολύ πρωτογενές και υποσυνείδητο. Τραγουδώ για συναισθήματα, και καμιά φορά υπάρχει μια τοποθεσία στο μυαλό μου, αλλά δεν είναι σαν να ξετυλίγεται μια οπτική ιστορία. Έχω διαβάσει για άλλους καλλιτέχνες που πάντα σκέφτονται σε εικόνες και φτιάχνουν αμέσως σενάρια για τα βιντεοκλίπ τους όταν γράφουν τραγούδια. Μακάρι να είχα αυτό το ταλέντο!

Το πρώτο σας μεγάλο βήμα ήρθε όταν το “Think” μπήκε στο John Wick, και αργότερα η διασκευή σας στο “99 Luftballons” στο Atomic Blonde. Πώς επηρέασε αυτή η συμμετοχή σας σε ταινίες τον τρόπο που βλέπετε τη δική σας μουσική;

Είμαστε ευγνώμονες για αυτές τις ευκαιρίες, γιατί μας επέτρεψαν να συνεχίσουμε να φτιάξουμε τη μουσική που θέλαμε. Από μια άποψη όμως, μερικές φορές νιώθουμε ότι η επιτυχία μας δεν είναι «αληθινή», επειδή έχουμε πολλά streams από ανθρώπους που δεν μας ακολουθούν πραγματικά ως συγκρότημα, απλώς μας έμαθαν μέσω των soundtracks. Οπότε τώρα προσπαθούμε να χτίσουμε σχέσεις με το κοινό και να καλλιεργήσουμε ένα πραγματικό, δικό μας fanbase.

Πώς αλλάζει η προσέγγισή σας στη σύνθεση όταν φαντάζεστε ότι ένα κομμάτι μπορεί να ενταχθεί μέσα σε μια σκηνή ταινίας, αντί να είναι ένα παραδοσιακό τραγούδι;

Δεν έχουμε γράψει ποτέ μουσική με αυτόν τον τρόπο. Απλώς γράφουμε μουσική που μας αρέσει, χρησιμοποιούμε ήχους που αγαπάμε και τη διαμορφώνουμε με βάση αυτούς. Πάντα όμως σκεφτόμαστε τη δομή! Φροντίζουμε να έχουμε συμπαγείς κολλητικές μελωδίες, δυνατά ρεφρέν και η πορεία του κομματιού να εξυπηρετεί μια αφήγηση, όχι απαραίτητα με λόγια.

Συχνά συνδυάζετε μινιμαλιστικά synths με έντονα συναισθηματικά φωνητικά. Είναι αυτή η αντίθεση μεταξύ αυτοσυγκράτησης και ευαλωτότητας κάτι που επιχειρείτε εσκεμμένα;

Θα έλεγα πως ναι, με την έννοια ότι αυτό έχει σημασία για εμάς. Να φτάσουμε στην ουσία της μουσικής, στο συναίσθημα, στο βίωμα, και σίγουρα να μην υπερφορτώσουμε το τελικό αποτέλεσμα. Να εστιάσουμε σε αυτό που λέει η φωνή που πηγάζει από την ψυχή, που είναι και ό,τι πιο αγνό άλλωστε. Τα synths απλά υπηρετούν αυτή την ανάγκη. Μπορεί να μοιάζει σαν αντίθεση αυτό που περιγράφεις, αλλά είναι και ένας τρόπος να αφήσεις χώρο για να “μιλήσει” το κομμάτι, να μπορέσει μέσω αυτού να επικοινωνηθεί ο πόνος, το κενό, ή ό,τι άλλο νιώθουμε. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι λίγο σαν το flamenco που ακροβατεί ανάμεσα στην περηφάνια και τον πόνο, την εγκράτεια και τη σκληρή αλήθεια, τη δύναμη και την απόλυτη απόγνωση. Με συναρπάζει αυτή η δυαδικότητα!

Οι γυναικείες φωνές στην ηλεκτρονική μουσική συχνά παρουσιάζονται είτε ως υπεραισθητικοποιημένες είτε ως βοηθητικές προς άνδρες παραγωγούς. Οι Kaleida ξεχωρίζουν ως ένα γυναικείο project απόλυτα αυτόνομο. Πώς αντιλαμβάνεστε τον ρόλο σας στο ευρύτερο τοπίο του φύλου στην ηλεκτρονική μουσική;

 Είναι κάτι εξαιρετικά σημαντικό για εμάς. Δεν θέλουμε να μας λέει κανένας άνδρας τι να κάνουμε. Αυτός είναι ο χώρος μας. Αυτή είναι η δική μας προοπτική και υιοθετούμε μια καθαρά θηλυκή οπτική μέσα από τη μουσική μας. Θέλουμε να φαίνεται και να ακούγεται. Είμαστε περήφανες για αυτό που έχουμε δημιουργήσει και που αποτελεί μια γυναικεία δημιουργία. Είμαστε επίσης περήφανες που είμαστε και μητέρες. Έχουμε 6 παιδιά στο συγκρότημα, και το να τα φροντίζεις, να δουλεύεις και να φτιάχνεις μουσική δεν είναι εύκολο.

Αλλά νιώθουμε ότι πρέπει να δείξουμε πως γίνεται. Θυμάμαι όταν άκουσα το πρώτο άλμπουμ των Fever Ray, με τα θέματα της επιλόχειας κατάθλιψης και το πόσο σκληρή και απομονωτική μπορεί να είναι η μητρότητα, ειδικά στα πρώτα χρόνια. Η ατμόσφαιρα ήταν στοιχειωτική, όμορφη και κλειστοφοβική. Συγκινήθηκα και ένιωσα τεράστια έμπνευση. Δεν είχα παιδιά τότε, αλλά μου φάνηκε καταπληκτικό που η Karin έφτιαχνε μουσική μέσα από αυτό το οικιακό πλαίσιο και ήταν ειλικρινής. Μου έδειξε ότι μπορείς να είσαι και μουσικός και μητέρα.

Πιστεύετε ότι η ηλεκτρονική μουσική δίνει περισσότερο χώρο για αφηρημένη συναισθηματική έκφραση σε σχέση με πιο «παραδοσιακά» είδη; Και αν ναι, δημιουργεί αυτό χώρο για πιο πειραματικές αφηγήσεις;

Ναι, νομίζω πως μπορείς να δημιουργήσεις πολύ περισσότερους τύπους ήχων στον ηλεκτρονικό κόσμο. Κυριολεκτικά όλα επιτρέπονται, και συχνά παίζεις με τον ίδιο τον ήχο, με κύματα, παραμορφώσεις ή ήχους από το περιβάλλον, και απλώς κάνεις ό,τι θέλεις. Είναι ένα δημοκρατικό μέσο αν θες! Μπορείς να εφευρίσκεις πράγματα, να πετάξεις μέσα τα πάντα, και πολλοί -όπως κι εμείς άλλωστε- μαθαίνουν μόνοι τους πώς να χρησιμοποιούν υπολογιστές και συνθεσάιζερ για να φτιάξουν μουσική.

Οι στίχοι στο In Arms εξερευνούν θέματα όπως η ανθεκτικότητα και η μεταμόρφωση. Θεωρείτε αυτό το άλμπουμ ως μια προσωπική ή ακόμα και πολιτική δήλωση για τη γυναικεία φύση, την επιβίωση ή την εσωτερική αλλαγή;

Ναι, για μένα είναι μια προσωπική δήλωση για τη γυναικεία φύση, τη μητρότητα, την επιβίωση, την εσωτερική μεταμόρφωση, το θάρρος και τις εμπειρίες μου. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι μόνο προσωπική γιατί θέλω να μεταδώσω ελπίδα και να πω στους άλλους να μην τα παρατήσουν, ακόμα κι όταν όλα είναι τρομερά δύσκολα. Είναι σαν ένα μεγάλο pep talk!

Υπάρχει μια «ψυχρότητα» στην παραγωγή σας, αλλά και κάτι πνευματικό. Θεωρείτε τη μουσική σας ως ένα είδος συναισθηματικής τελετουργίας ή ακόμα και διαλογιστικής πρακτικής, για εσάς ή για τους ακροατές σας;

Ναι, είναι 100% ο ανώτερος σκοπός μου, ένα υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης, και τη χρειάζομαι για να κατανοήσω όλα όσα μου συμβαίνουν, να θρηνήσω για τη θλίψη της ζωής και να δώσω νόημα σε αυτήν δημιουργώντας ομορφιά. Όλο αυτό θέλω να το μοιραστώ με τους ακροατές.

Σε ποιον βαθμό η μόδα, το design ή οι εικαστικές τέχνες επηρεάζουν την ταυτότητα του συγκροτήματος; Εργάζεστε στενά με την οπτική αισθητική γύρω από τις κυκλοφορίες και τις συναυλίες σας;

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι είναι αναπόσπαστο κομμάτι, αλλά δυστυχώς η αισθητική και το branding δεν είναι το δυνατό μου σημείο. Αλλά το προσπαθούμε! Στο τελευταίο άλμπουμ συνεργαστήκαμε με μια υπέροχη ομάδα και προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε μια οπτική ταυτότητα που να εκφράζει μερικά από τα θέματα και τα συναισθήματα της μουσικής. Αυτή τη φορά σκεφτήκαμε πολύ τις μυστικιστικές μεσαιωνικές γυναίκες και τη δισδιάστατη τέχνη, την πανοπλία που εκφράζει την μάχη και την προστασία, και τα σύμβολα στα πορτρέτα της Αναγέννησης όπου οι απεικονιζόμενοι κρατούσαν ένα αντικείμενο. Στο εξώφυλλο, η Cicely κρατά μια μπρούτζινη καρδιά που αντιπροσωπεύει τη συμπόνοια.

Αν ένας σκηνοθέτης σας ζητούσε να συνθέσετε ένα πρωτότυπο soundtrack για ταινία, τι είδους ιστορία ή ατμόσφαιρα θα ήταν το τέλειο ταίρι για τις Kaleida;

Ίσως μια ψυχολογική ταινία τρόμου; Αλλά ειλικρινά, πάντα ήθελα να γράψω μουσική για μια ταινία με Βίκινγκς ή για ένα epic saga! Νομίζω ότι ήμουν γυναίκα-Βίκινγκ σε προηγούμενη ζωή. Ίσως και καλόγρια.

Οι Kaleida εμφανίζονται ζωντανά, τη Δευτέρα 5 Μαϊου στο Piraeus Club Academy στην Αθήνα και την Τρίτη 6 Μαϊου στο Eightball Club στην Θεσσαλονίκη.

Εισιτήρια προπωλούνται μέσω της ComeTogether.Live.