Ο Brant Bjork φέρνει «ένα μουσικό μήνυμα από την έρημο»

Λίγο πριν την επιστροφή του στν Ελλάδα, ο πατέρας του stoner rock μιλάει στο loaded

Αν υπάρχει ένας μουσικός που κουβαλά την έρημο όχι μόνο στον ήχο, αλλά και στον ψυχισμό, τον λόγο και τη στάση του απέναντι στον κόσμο, αυτός είναι ο Brant Bjork. Από τις ημέρες των Kyuss μέχρι τη σημερινή του πορεία με το Brant Bjork Trio, παραμένει αυθεντικός, ανεξάρτητος και σταθερά συνδεδεμένος με τις ρίζες του.

Με αφορμή την επιστροφή του στην Ελλάδα και την κυκλοφορία του νέου άλμπουμ «Once Upon a Time in the Desert», o Bjork μιλάει στο Loaded.gr για την πνευματικότητα της ερήμου, την ανάγκη για δημιουργική ελευθερία, τον αυτοσχεδιασμό ως τρόπο ζωής, αλλά και για το πόσο σημαντικό είναι απλώς… να παραμένεις άνθρωπος!

Αυτό που ακολουθεί δεν είναι απλώς μια συνέντευξη. Είναι ένα μανιφέστο από κάποιον που δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει, αλλά να παραμείνει αληθινός.

Του Μάριου Αποστόλου

Αν μπορούσες να περιγράψεις την ουσία του Brant Bjork Trio με μία μόνο φράση, ποια θα ήταν;

Θα έλεγα πως η ουσία του Brant Bjork Trio μπορεί να περιγραφεί με την φράση “ένα μουσικό μήνυμα από την έρημο”.

Η έρημος στην μουσική σου ήταν πάντα κάτι περισσότερο από τόπος, περισσότερο κάτι σαν μια πνευματική δύναμη. Τι σημαίνει για σένα “έρημος” σήμερα;

Για μένα, η έρημος είναι για αρχή ο τόπος καταγωγής μου. Από εκεί έρχομαι! Η έρημος είναι ένα περιβάλλον ακραίων αντιθέσεων και συχνά μπορεί να θεωρείται αφιλόξενο μέρος, όμως από μικρός αναγνώρισα ότι κρύβει μια ήρεμη απομόνωση που μπορεί να εμπνεύσει την δημιουργικότητα.

Ήμουν παιδί τότε και δεν είχα σκοπό να φύγω σύντομα, οπότε παραδόθηκα σε αυτή την απομόνωση και της επέτρεψα να παίξει ρόλο στην εξέλιξή μου ως μουσικού και συνθέτη. Όχι τόσο σαν μούσα, αλλά σαν ουσιαστικό στοιχείο της ίδιας της μουσικής που θα δημιουργούσα. Η έρημος με έμαθε να “τραβάω νερό απ’ το πηγάδι”. Πλέον, η έρημος είναι ενσωματωμένη στον ήχο μου. Ακόμα κι αν αύριο ηχογραφήσω έναν δίσκο στο Λονδίνο, θα εξακολουθεί να έχει το δικό μου desert vibe και ήχο.

Το “Jalamanta” ήταν ένα έντονα προσωπικό ντεμπούτο. Πώς συγκρίνεται το συναισθηματικό του DNA με αυτό του “Once Upon a Time in the Desert”;

Θα έλεγα ότι το συναισθηματικό DNA του Jalamanta είναι το “άγνωστο” και του Once Upon a Time το “γνωστό”. Μεσολαβούν περίπου 25 χρόνια μεταξύ τους. Ζήσαμε πολλά, δημιουργήθηκε πολλή μουσική. Ήμουν 26 όταν έφτιαξα το Jalamanta και η μουσική αντικατοπτρίζει τα συναισθήματα αυτής της ηλικίας, γεμάτης περιέργεια και θαυμασμό. Ήταν το πρώτο βήμα σε ένα μεγάλο ταξίδι, που τότε δεν γνώριζα καν ότι επρόκειτο να κάνω.

Όταν ηχογράφησα το Once Upon a Time, ήμουν 51. Είναι ένας δίσκος γεμάτος εμπειρία. Πιο βαθιά κατανόηση της αγάπης, της απώλειας και του νοήματος που βρίσκουμε στις επιτυχίες και στα βάσανά μας. Και ταυτόχρονα, είναι ένας πιο παιχνιδιάρικος δίσκος. Στην ηλικία που βρίσκομαι έχω μάθει να μην παίρνω τα πάντα τόσο σοβαρά, να γελάω και να αγαπάω περισσότερο, γιατί γνωρίζω πόσο σκληρή είναι -και θα παραμείνει- η ζωή.

Τι ρόλο παίζει ο αυτοσχεδιασμός στη σύνθεση και την performance, με τους σημερινούς σου συνεργάτες;

Ο αυτοσχεδιασμός πάντα έπαιζε ρόλο στη δημιουργία και την απόδοση της μουσικής μου και είναι βασικό στοιχείο του Brant Bjork Trio. Ο Mario κι εγώ έχουμε κοινή ιστορία στο jamming στην έρημο εδώ και δεκαετίες. Ήταν μέσα των '80s όταν ο Mario άρχισε να εξερευνά τον αυτοσχεδιασμό, παίζοντας σε desert parties με το συγκρότημά του, τους Across the River, φέρνοντας στις punk ρίζες τους επιρροές όπως Cream, Mountain και Hendrix. Προσωπικά, θεωρώ τους Across the River το πρότυπο συγκρότημα του desert / stoner rock. Αυτοί το ξεκίνησαν!

Το 1986 ήμουν 13 και έπαιζα ντραμς σε μια άλλη μπάντα της περιοχής, τους Today, με αρχηγό τον Ted Reed, έναν ροκ κιθαρίστα τύπου punk / hippie που ήταν φίλος με τους Mario και Larry Lalli. Μέσω του Ted γνώρισα τον Mario, τον Larry, τους Across the River, τη μαριχουάνα και τον αυτοσχεδιασμό. Οι Today ξεκίνησαν ως punk τρίο, αλλά με την πάροδο του χρόνου και επηρεασμένοι από τους Grateful Dead, προσθέσαμε κιθάρες, δεύτερα τύμπανα και περισσότερη αυτοσχεδιαστική διάθεση. Μετά τη διάλυση των Across the River, ο Mario ίδρυσε τους Yawning Man και παίξαμε πολλά live μαζί. Οι εμπειρίες μου στους Today ήταν θεμελιώδεις για την εξέλιξή μου. Όταν έφυγα για να δημιουργήσω αυτό που αργότερα έγινε οι Kyuss, πήρα μαζί μου όλη αυτή τη νοοτροπία του jam και την εξέλιξα μέσα στη δεκαετία του '90. Οπότε, ο αυτοσχεδιασμός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει στον πυρήνα της μουσικής μας.

Ο ήχος σου συχνά ζει έξω από τις τάσεις. Πώς παραμένεις πιστός στον εαυτό σου όσο ο κόσμος γύρω σου επιταχύνει;

Όσο πιο γρήγορα κινείται ο κόσμος, τόσο περισσότερο εξερευνώ ό, τι με εμπνέει να εμβαθύνω μέσα μου. Σταμάτησα να κυνηγάω τάσεις από μικρός. Όταν ανακάλυψα το punk rock, δεν με ενδιέφερε πια τι ήταν δημοφιλές ή ποια θα ήταν η επόμενη μεγάλη μόδα. Στην πραγματικότητα, απομακρύνθηκα γρήγορα και από το ίδιο το punk. Εκεί άρχισε η προσωπική αναζήτηση.

Το να μένεις πιστός στον εαυτό σου απαιτεί να αφοσιωθείς στο να ανακαλύψεις αυτά που σε αγγίζουν βαθιά. Και όταν τα βρεις, τα αποδέχεσαι, είτε είναι δημοφιλή, είτε θεωρούνται κακόγουστα, είτε όχι. Αυτές είναι απλώς απόψεις τρίτων. Γιατί να αφήσω άλλους να μου πουν τι θα θρέψει την ψυχή μου; Μόνο εγώ το ξέρω. Και το ανακάλυψα χρόνια πριν. Δεν είμαστε μια μπάντα συγκεκριμένου στυλ, είδους ή αγοράς. Μπορεί κάποιοι να νομίζουν ότι είμαστε, αλλά δεν είμαστε. Είμαι απλά ο Brant Bjork. Κάνω αυτό που κάνω. Και αυτό δεν χωρά σε καμία ταμπέλα.

Έχεις κυκλοφορήσει μουσική με ανεξάρτητες, με μεγάλες εταιρείες και τώρα με τη δική σου. Ποια είναι η σχέση σου με την ανάγκη για έλεγχο;

Υπάρχει η κλασική έννοια του control freak. Δεν θεωρώ πως με χαρακτηρίζει. Θα έλεγα μάλλον ότι είμαι freedom freak. Δεν χρειάζομαι τον έλεγχο, χρειάζομαι την ελευθερία. Μερικές φορές, τα καλύτερα και πιο αναπάντεχτα αποτελέσματα στην μουσική και τις εμφανίσεις μου προκύπτουν εν απουσία του ελέγχου. Όταν αφήνομαι. Αλλά χρειάζεται ελευθερία για να το κάνεις αυτό.

Από την πρώτη στιγμή που έπαιξα ένα beat στα τύμπανα, έγραψα ένα τραγούδι ή ανέβηκα σε μία σκηνή, κυνηγάω την ελευθερία. Και η ελευθερία απαιτεί δουλειά και συνέπεια. Το δύσκολο δεν είναι οι δίσκοι ή οι περιοδείες. Το δύσκολο είναι όλα εκείνα που δεν βλέπει κανείς: το παρασκήνιο, η διαχείριση, οι θυσίες. Αυτά είναι που μου εξασφαλίζουν την ελευθερία να δημιουργώ. Και αυτά δεν χρειάζεται να τα ξέρει το κοινό. Οι δίσκοι μου είναι το αποτέλεσμα αυτής της ελευθερίας. Αν μια εταιρεία δεν επενδύει στην ελευθερία μου, τότε δεν έχει καμία αξία για μένα, όποιο κι αν είναι το deal. Δεν με ενδιέφεραν ποτέ τα χρήματα ή η φήμη. Και αυτό είναι, νομίζω, προφανές.

Ποιο είναι το σημαντικότερο μάθημα που πήρες συνεργαζόμενος με ανθρώπους όπως ο Josh Homme ή ο Mario Lalli όλα αυτά τα χρόνια;

Η εμπιστοσύνη. Αυτό είναι το σημαντικότερο μάθημα. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να εμπιστευτείς ότι θα είναι αυθεντικοί και ότι θα υπηρετήσουν το καλό της συνεργασίας. Και υπάρχουν κι εκείνοι που θα προσπαθήσουν να αρπάξουν το αποτέλεσμα και να το οικειοποιηθούν. Τονίζω το προσπαθήσουν. Λένε: “Μπορείς να οδηγήσεις ένα άλογο στη λίμνη, αλλά δεν μπορείς να το κάνεις να πιει νερό”. Το ίδιο και με τη ψυχή της μουσικής. Το ότι έδωσες σε κάποιον πρόσβαση στην ψυχή της μουσικής, δεν σημαίνει ότι θα αποκτήσει την δική του.

Η solo δισκογραφία σου έχει σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα. Σε έχει δελεάσει ποτέ η ιδέα να γράψεις μουσική για ταινία;

Πάντα ήθελα να γράψω μουσική για ταινία. Πέρσι ηχογράφησα μουσική για ένα comedy western μικρού μήκους, αλλά το διασκέδασα πολύ. Θα ήθελα πολύ να γράψω το soundtrack μιας ταινίας μεγάλου μήκους και πιστεύω με κάθε ταπεινότητα ότι θα τα πήγαινα αρκετά καλά. Οπότε δεν χρειάζομαι δέλεαρ, παρά μόνο έναν σκηνοθέτη να μου δώσει την ευκαιρία. Εγώ είμαι έτοιμος και περιμένω.

Υπάρχουν τραγούδια σου που απέκτησαν νέο νόημα για σένα με τον καιρό;

Όταν γράφω ένα τραγούδι, σκοπός μου είναι να είναι πλήρες και να με εκφράζει στο 100% του. Όταν το ηχογραφήσω, κλείνει ως κεφάλαιο, κατά κάποιο τρόπο. Αυτό εξυπηρετεί εμένα ως συνθέτη: ξεκινώ, αναγνωρίζω τι θέλω από το κάθε κομμάτι, το ολοκληρώνω, προχωράω. Ίσως για κάποιους ακροατές τα τραγούδια μου να αποκτούν νέο νόημα με τον χρόνο. Για μένα, όχι τόσο. Δεν θυμάμαι κάποιο τραγούδι μου να έχει αλλάξει μέσα μου με τα χρόνια. Ναι, μπορεί να έχει εξελιχθεί ερμηνευτικά ή μέσα από αυτοσχεδιασμούς στις συναυλίες, αλλά η ουσία του παραμένει η ίδια.

Πες μας κάτι που ο κόσμος θα εκπλαγεί να μάθει για τον Brant Bjork - τον άνθρωπο, όχι τον μουσικό;

Ότι είμαι απλώς... άνθρωπος! Πλένω τα ρούχα μου, πετάω τα σκουπίδια μου, ψωνίζω φαγητό, πληρώνω λογαριασμούς, ανησυχώ για τα παιδιά μου. Κάποιες μέρες νιώθω καλά, κάποιες άσχημα. Έχω τραύματα, μεταμέλειες και ανάγκες. Θέλω ό,τι θέλουν και οι περισσότεροι: να αγαπώ και να αγαπιέμαι.

Το Brant Bjork Trio εμφανίζεται τη Πέμπτη 19 Ιουνίου στο Gazarte στην Αθήνα και την Παρασκευή 20 Ιουνίου στο Eightball Club στην Θεσσαλονίκη.

Εισιτήρια προπωλούνται μέσω της more.com και του δικτύου καταστημάτων της.