«Bad News»: H Alexandra Sieti γράφει για το νέο τραγούδι της

«Bad news is bad news, no news is good news»

Ξυπνάω στις 7:00 στο Τορόντο στο σπίτι δύο πολύ καλών μου φίλων, της Ελίνας και του Παύλου με τα δυο τους παιδάκια, που είχαν την καλοσύνη να με φιλοξενήσουν για μερικές μέρες.

Είχα κάνει μια τρέλα στο μυαλό μου, πηγαίνοντας στην άλλη άκρη της γης για να γράψω κομμάτια μαζί με ανθρώπους που δεν ήξερα προσωπικά μετά από παρότρυνση της Hill (Kourkoutis), μιας απίστευτα ταλαντούχας και εργατικής producer και songwriter.

Η Hill είναι δεύτερης γενιάς Ελληνίδα μετανάστρια, πολύ επιτυχημένη μουσικός με συνεργασίες όπως ο Weeknd, η Serena Ryder και πολλοί άλλοι, και βραβευμένη στον χώρο της.

Όταν τη γνώρισα μέσα από μια σειρά τρελών συγκυριών, μου είπε: «Θα σου πω πότε έχω κενό, θα κλείσεις να έρθεις στο Τορόντο και εγώ θα σου φέρω άλλους καλλιτέχνες και θα γράφουμε κάθε μέρα κομμάτια!» Έχοντας συνηθίσει σε κενά λόγια στην Ελλάδα, δεν περίμενα ότι όντως θα γίνει κάτι τέτοιο, μου αρκούσε όμως εκείνη τη στιγμή η προθυμία της να βοηθήσει ένα κορίτσι που ψάχνεται. Και όμως, μέσα σε λίγες μέρες κανονίστηκαν τα πάντα.

Ήμουν σε μια φάση όπου μόλις είχα μετακομίσει στην Αθήνα από τη Θεσσαλονίκη, έχοντας δουλέψει πολλά χρόνια ως τραγουδίστρια και έχοντας ηχογραφήσει για δίσκους άλλων ή της μπάντας μου, αλλά χωρίς ποτέ να τολμήσω να αναπτύξω τις δικές μου ιδέες.

Επίσης, είχα μόλις υπογράψει με την εταιρεία μου (Sony) και είχα μπει στο mode ότι θα τα παίξω όλα για όλα! Έτσι μπήκα στο αεροπλάνο και πήγα στα μέσα του Ιανουαρίου, μέσα στον βαρύ χειμώνα. Και κάπως έτσι γυρνάμε στην αρχή! Είναι η πρώτη μέρα που θα πήγαινα στο στούντιο και έχω μεγάλη αγωνία. Καταφθάνω στο home studio της και βρίσκω την Hill με τον Tafari Anthony, έναν απίστευτο καλλιτέχνη ο οποίος είχε έρθει για να γράψουμε παρέα! Τι κάνουμε, πώς ξεκινάμε;; Αναρωτήθηκα εγώ… «Χαλάρωσε», μου είπαν οι άλλοι δύο, «δε χρειάζεται να πούμε τίποτα!»

Από εκείνη τη στιγμή αρχίζουμε και συζητάμε περί ανέμων και υδάτων, όταν κάπως εγώ φέρνω στο τραπέζι το θέμα για την παραπληροφόρηση, την υπερπληροφόρηση και τον βομβαρδισμό με άσχημα νέα που δεχόμαστε καθημερινά σήμερα. Ότι δηλαδή λίγα χρόνια πριν ο καθένας είχε τα προβλήματα της οικογένειας του και της μικρής του κοινότητας, δε μπορούσε να γνωρίζει ούτε τι συμβαίνει στην διπλανή χώρα ανά πάσα στιγμή. Αυτό από τη μία είναι καλό γιατί είμαστε ενημερωμένοι, από την άλλη μας βαραίνει πολύ περισσότερο από ό,τι αντιλαμβανόμαστε στην καθημερινότητα.

Έτσι ξεκίνησε μια συζήτηση για τα “Bad News” λοιπόν και στην αρχή ήταν τελείως φιλοσοφική. Κυλούσε τόσο όμορφα και αβίαστα που σκεφτόμουν ότι σήμερα αποκλείεται να προλάβουμε να γράψουμε κομμάτι, αλλά τουλάχιστον μιλάμε τόσο όμορφα και το απολαμβάνω. Σε κάποια φάση λέω αστειευόμενη τη φράση “Bad news is bad news, no news is good news” και για κάποιο λόγο μας πιάνει όλους νευρικό γέλιο. Αυτό ήταν! Αυτή η φράση θα ήταν η γέφυρα του κομματιού. Έτσι, μέσα στις δύο τελευταίες ώρες που είχαμε, απλά γεννήθηκε ένα κομμάτι, που αν ακούσεις το ντέμο, είναι σχεδόν αυτούσιο με το τελικό!

Αγαπώ τόσο πολύ το “Bad News” και όλη τη διαδικασία μέσα από την οποία γράφτηκε. Συνδυάζει όλα μου τα ακούσματα με έναν πολύ πιο σύγχρονο ήχο, από ό,τι ίσως με έχει συνηθίσει κάποιος που με ακούει. Είναι ένα νέο κεφάλαιο για εμένα και ελπίζω να ταυτιστεί και άλλος κόσμος με αυτό. Εγώ αισθάνομαι ευγνώμων που έζησα αυτή την εμπειρία και ανυπομονώ να μοιραστώ τα επόμενα!