Ο Σταύρος Σιόλας σε μια ιστορία πίσω από κάθε τραγούδι

Ο δημιουργός και ερμηνευτής γράφει στο loaded.gr για τα τραγούδια του album «Φωνές Θιάσου»

Επτά χρόνια μετά τα Διόδια, ο Σταύρος Σιόλας επιστρέφει με ένα άλμπουμ που έχει τίτλο «Φωνές θιάσου» και αποτελείται από οκτώ ντουέτα και ένα σόλο.

Σε αυτό το φιλόδοξο εγχείρημα, ένας θίασος φωνών καλείται να ενσαρκώσει τους ήρωες των τραγουδιών και να φωτίσει τις πανανθρώπινες ιστορίες τους.

Ο Σταύρος Σιόλας έχει να διηγηθεί μία ιστορία πίσω από κάθε τραγούδι...

Κοίτα τη χαραυγή… Ο πόνος του χωρισμού,η απώλεια του έρωτα που ξορκίζεται με ένα υπαίθριο γλέντι,ένας τρελός χορός που ενώνει το σώμα με τη γη κι ένα τραγούδι ιαχή που εκτοξεύει τη φωνή στον ουρανό την ώρα που μια καινούργια αρχή χαράζει. Ευτυχισμένη στιγμή η συνάντηση μου με τον Αλκίνοο που μοιράζεται σαν alter ego μου το αίσθημα αυτό του τραγουδιού και γίνονται οι φωνές μας μία!

Τρένο… Το τρένο είναι σαν μια παραλογή των δημοτικών μας τραγουδιών. Θα μπορούσε να λέγεται «του απελπισμένου, της γης και της ψυχής». Είναι διαλογικό, τα λόγια του απελπισμένου έγραψε ο Κώστας Κατσώνας και της ψυχής εγώ. Ο Μίλτος Πασχαλίδης εδώ καλείται με τη δωρική φωνή του να ενσαρκώσει τον άνθρωπο που έχει χάσει την πίστη του και την ελπίδα του κι εγώ την παρηγορητική φωνή που τον καλεί να κοιτάξει μέσα του.

Τραίνο που μες στη νύχτα τρέχει

πάνω σε άγονη γραμμή

ειν΄ η ψυχή που όσα κατέχει

ο νους του ανθρώπου τ’ αγνοεί.

Το σποράκι… ΤΟ ΣΠΟΡΑΚΙ είναι το μόνο από τα εννιά τραγούδια του δίσκου «Φωνές θιάσου» που τραγουδάω μόνος μου και προστέθηκε τελευταία στιγμή γιατί ερωτεύτηκα κεραυνοβόλα το ευφυές του εύρημα και το αίνιγμα του περί τρυφερότητας και σκληρότητας. Σκιαγραφεί έναν απ’ τους πιο ιδιότυπους χαρακτήρες του «θιάσου»!

Καλύτερα που έμεινες κρυμμένο

σα να ‘σουνα μεγάλο μυστικό

καλύτερα στο χώμα ξεχασμένο

παρά μέσα στου κόσμου το κακό.

Στους παιδικούς μου κήπους… Οι Παιδικοί κήποι είναι το τραγούδι που θα έβαζα να ακούσω στο αυτοκίνητο ή στο τρένο. Είναι το μόνο του δίσκου σε δικούς μου στίχους και η Μαρία Παπαγεωργίου με τη νεραιδένια της φωνή σχημάτισε μαζί μου την πιο ενδιαφέρουσα διφωνία του δίσκου!

Φωνές θιάσου… Το τραγούδι που δίνει τον τίτλο του στο δίσκο, ένα απ’ τα τρία ερωτικά τραγούδια του δίσκου το οποίο χρειάστηκε τη χαρακτηριστική φωνή της Βιολέτας Ίκαρη για να ολοκληρωθεί κι ένα απ’ τα πολύ αγαπημένα μου. Λυρικό χασάπικο με σύγχρονο ήχο γεμάτο νοσταλγία και μυστήριο και με τους ήρωες του να κουβαλούν τις ιστορίες τους σε μια Αθήνα τωρινή κι αλλοτινή, που παρ’ ότι μοιάζουν “όλα στάχτη” υπόσχονται ο ένας στον άλλο… “θα ξανανθίσει γιασεμί στη γειτονιά σου και τ’ άρωμα του στην καρδιά σου θα μπλεχτεί”.

Ιούλης στην Αθήνα… Ο «Ιούλης στην Αθήνα» είναι ένα τραγούδι για τους καλοκαιρινούς έρωτες που καταπίνει τη μαγεία τους η πόλη. Τον στίχο που τόσο με συγκίνησε τον έκλεψα από τον τοίχο της Μαρίτας Αλημίση. Η Ανδριάνα Μπάμπαλη μου χάρισε μια υπέροχη ερμηνεία με τη ζέστη και συγκινητική χροιά της!

Το όνειρο ναυάγησε κάπου στην Αμοργό

το ψάχνεις στην κουζίνα τις ώρες που αργώ

Το όνειρο το χάσαμε Ιούλη στην Αθήνα

και του χρωστάμε μάτια μου τον τελευταίο μήνα

Σαν Χουάν…Το Σαν Χουάν μυστηριακό και ποιητικό, είναι ένα τραγούδι για την σαγήνη και την περιπέτεια του έρωτα, μέσα στο εξωτικό σκηνικό του αποτυπώνει την έξαψη της πρώτης ένωσης και το δράμα του ανεκπλήρωτου. Όταν το μελοποίησα σκέφτηκα αμέσως τη Ρένα Μόρφη ως ιδανική για να ενσαρκώσει την ηρωίδα του τραγουδιού, την πήρα τηλέφωνο χωρίς να γνωριζόμαστε και μου εκμυστηρεύτηκε ότι σπάνια νιώθει ότι της ταιριάζει κάτι τόσο πολύ!

Καφεΐνη… Άλλη μια «φωνή θιάσου» ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου με τον οποίο μοιράστηκα εδώ την Καφεΐνη!Δεν έχω λόγια για την χαρά που νιώθω για τη συμμετοχή του, για τους στίχους της Σάννυ, για την συμμετοχή της Όλγας Δαμάνη στο βίντεο κλιπ  που μου κάνει για δεύτερη φορά την τιμή μετα τη «Μάνα», για τον Πάνο που σκηνοθέτησε και για όλους του συμμετέχοντες!Ένα τραγούδι για «όσους διαλέγουν να τους έχουν ξεχασμένους» όπως λέει κι ο στίχος!

Το αύριο...Το «Αύριο» το πιο καταγγελτικό, οικολογικά και κοινωνικά, τραγούδι του δίσκου, γραμμένο από τον συνήθη ύποπτο Πόλυ Κυριάκου, ήθελε τη Ρίτα Αντωνοπούλου να ενώσει τη φωνή της με τη δίκη μου για να διεκδικήσουμε μαζί αυτό που λέει κι ο τίτλος, ένα καλύτερο αύριο!

«Ίσως τ αύριο να είναι άγριο

με δυο φτερούγες κοφτερές

ίσως τ αύριο να είναι άγιο

να πάρει απόσταση απ’ το χθες

Μέσα από τη στάχτη την απόγνωση

γίνε το δεντράκι της ζωής εσύ»