Ίκαρη - Ζερβάκης: «Η μουσική είναι το πιο αληθινό σημείο συνάντησης που γνωρίζουμε»

Οι δύο καλλιτέχνες γράφουν στο loaded με αφορμή τις εμφανίσεις τους στο Σταυρό του Νότου

Δύο από τις πιο ξεχωριστές φωνές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής σκηνής, ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης και η Βιολέτα Ίκαρη, συναντιούνται στη σκηνή του Σταυρού του Νότου Club για μια ιδιαίτερη μουσική σύμπραξη με τίτλο «Ρίζες και Ρεύματα», ​στις 31 Οκτωβρίου και ​στις 7 Νοεμβρίου.

Με αφορμή τις δύο βραδιές οι δύο καλλιτέχνες, γράφουν στο loaded.

«Δύο φωνές, δύο διαδρομές, μία καρδιά στη σκηνή.

Ερχόμαστε στον Σταυρό του Νότου για δύο ξεχωριστές Παρασκευές, 31 Οκτωβρίου και 7 Νοεμβρίου, για να ξανασυναντηθούμε με όλους εσάς που μας δίνετε λόγο να τραγουδάμε.

Η μουσική είναι το πιο αληθινό σημείο συνάντησης που γνωρίζουμε. Εκεί όπου η φωνή γίνεται ανάσα, το βλέμμα γίνεται ρυθμός και οι στιγμές αποκτούν ψυχή. Κάθε φορά που ανεβαίνουμε στη σκηνή, κουβαλάμε μαζί μας τα νησιά μας, τα μέρη και τους ανθρώπους που μας γέννησαν, τα τραγούδια που μας έμαθαν να αγαπάμε.

Ο Γιώργος, με τη φωτιά και τη ρίζα της Κρήτης, και η Βιολέτα, με το φως και τη θάλασσα της Ικαρίας, συναντιόμαστε σε έναν κοινό τόπο: εκεί όπου η παράδοση αγκαλιάζει το σήμερα και οι λέξεις βρίσκουν νέα ζωή μέσα στη μουσική.

Αυτές οι δύο Παρασκευές θα είναι για εμάς μια γιορτή. Θα μοιραστούμε δικά μας τραγούδια, κομμάτια που αγαπήσαμε, στιγμές που θέλουμε να ξαναζήσουμε μαζί σας. Θα υπάρξουν εκπλήξεις, ντουέτα, καινούριες αναγνώσεις αγαπημένων κομματιών, αλλά κυρίως εκείνη η αίσθηση που κάνει κάθε live μοναδικό: η αλήθεια της στιγμής.

Μαζί μας, μια παρέα εξαιρετικών μουσικών που ξέρει να δίνει χώρο στο συναίσθημα και ρυθμό στην καρδιά.

Θέλουμε να γεμίσει ο χώρος από φωνές, χαμόγελα και βλέμματα που συναντιούνται. Να γίνει ο Σταυρός του Νότου το σημείο όπου όλα όσα είμαστε χωρούν μέσα σε μια μελωδία.

Σας περιμένουμε να τραγουδήσουμε, να συγκινηθούμε και να περάσουμε μαζί δυο νύχτες γεμάτες αλήθεια, μουσική και φως.

Η συνύπαρξή μας με εσάς είναι η έμπνευση και ο δρόμος μας. Θέλουμε να ενώνουμε τις φωνές και τα χέρια μας με τα δικά σας, να ανταμώνουν τα βλέμματά μας, να σας αφουγκραζόμαστε. Να μοιραζόμαστε, να ζυμωνόμαστε, να σπάμε κάθε τοίχο που μπορεί να μας χωρίζει. Αυτό κάνει το τραγούδι. Μας ενώνει και μας ελευθερώνει, μας εμψυχώνει και μας γιατρεύει. Σαν ευχή που λύνει τα «μάγια» της απόστασης. Γιατί αυτό το τραγούδι τραγουδάμε: το τραγούδι που σπάει κάθε είδους αλυσίδα.

Αυτή είναι η ανάγκη που μας έσπρωξε στο τραγούδι. Η ανάγκη του «μαζί». Γιατί όταν τραγουδάμε όλοι μαζί, συμφωνούμε σε κάτι βαθύ. Συμφωνούμε πως νιώθουμε το ίδιο. Και «νιώθουμε το ίδιο» σημαίνει πως έχουμε την ίδια ρίζα, από όπου κι αν καταγόμαστε. Αυτό είναι το πιο υπέροχο από όλα».