Είδαμε: Jinjer, Sepultura και Slipknot στο Release Athens 2022

Not with a whimper, but with a BANG

Του Δημήτρη Σταματίου

 

Δεν είμαστε καθόλου σίγουροι αν το Release Athens 2022 μπορούσε να «κλείσει» με πιο εκρηκτικό τρόπο από αυτόν της «μαύρης θάλασσας» -του τεράστιου μαυροντυμένου πλήθους που από νωρίς το απόγευμα του Σαββάτου συγκεντρώθηκε στην Πλατεία Νερού. Ωστόσο, αν υπήρχε κάτι πιο «δυνατό», κατά πάσα πιθανότητα να μιλούσαμε για «πόλεμο» και όχι για ένα μουσικό φεστιβάλ.

 

Η τελευταία ημέρα του φεστιβάλ ήταν αφιερωμένη στο extreme metal και το line-up προοιωνιζόταν... άγριες καταστάσεις, κάτι που οι Ουκρανοί Jinjer φρόντισαν να επιβεβαιώσουν με τις πρώτες νότες που το συγκρότημα έπαιξε και την πρώτη κραυγή/μουγκρητό της εντυπωσιακής σε εμφάνιση και φωνή Tatiana Shmailyuk (δυστυχώς, δεν προλάβαμε τα τέκνα -κυριολεκτικά και μεταφορικά- των Slipknot, τους Vended, που έπαιξαν νωρίτερα).

 

Οι Jinjer τυπικά παίζουν metalcore, ένα υβρίδιο μεταξύ heavy metal και hardcore, ωστόσο στα 14 χρόνια της ύπαρξής τους έχουν φροντίσει να ενισχύσουν τη μουσική τους με ισχυρές δόσεις djent και groove metal, όπερ σημαίνει πολλά βαριά riffs, πολυρυθμοί και συνδυασμός «καθαρών» φωνητικών και ουρλιαχτών από την «Tati», η οποία, παρά τη ζέστη και τον ήλιο, κυριάρχησε επί σκηνής για την περίπου μια ώρα που το συγκρότημα έπαιξε.

 

 

Γύρω στις 9 το βράδυ, με τον ήλιο να έχει πλέον δύσει, την σκηνή κατέλαβαν οι τρομακτικοί Sepultura. Μπορεί από το βραζιλιάνικο γκρουπ να έχει μείνει μόνο ένα από τα ιστορικά του μέλη (ο μπασίστας Paulo Jr., καθώς ο κιθαρίστας Andreas Kisser δεν συμμετέχει στην περιοδεία, λόγω πένθους -έχασε τη σύζυγό του, Patricia, στις αρχές του μήνα), ωστόσο το απεγνωσμένα πολιτικό thrash/death groove τους παραμένει ζωτικό και επίκαιρο.

 

Με τον frontman της μπάντας, Derrick Green, να δίνει το σύνθημα σχεδόν από τα πρώτα λεπτά της συναυλίας με μια ισοπεδωτική εκτέλεση του «Territory», οι Sepultura έδειξαν ότι δεν είναι απλώς ένα συγκρότημα που «κασάρει» το παρελθόν του, αλλά ένα ζωτικό κομμάτι του σύγχρονου extreme metal, που ακούγεται και σήμερα εξίσου δυναμικό όσο όταν έβγαζε τους ιστορικούς του δίσκους -«Beneath the Remains», «Arise», «Chaos A.D.», «Roots», κ.λπ.

 

Ο υπογράφων έχει «επιβιώσει» στο παρελθόν από διάφορα mosh pits -Slayer στη Μαλακάσα, anyone?...-, ωστόσο αυτή τη φορά αποφάσισε απλώς να απολαύσει τη μουσική, αν και ίσα που κατάφερε να αντισταθεί στο τρομερό groove που το συγκρότημα έβγαλε στο «Ratamahatta/Roots Bloody Roots» και να μην χωθεί στην «κόλαση» των μπροστινών σειρών.

 

 

Με τον πήχη να είναι ήδη πολύ ψηλά, λίγα λεπτά μετά τις 11 και με την προηχογραφημένη κάντρι εισαγωγή να προμηνύει τα... χειρότερα, οι Slipknot άρχισαν την τέταρτη εμφάνισή τους στην Αθήνα με μια εισαγωγή -«Disasterpiece»- που κυριολεκτικά έβαλε «φωτιά» στη θάλασσα από μαύρα μπλουζάκια που πλέον «έβραζε» για κάθαρση, σε μια βραδιά που πήγαινε από κορύφωση σε κορύφωση.

 

Ο υπογράφων ποτέ δεν κατάλαβε γιατί η κολεκτίβα από την Αϊόβα θεωρήθηκε, όταν ξεκίνησε την καριέρα της, ως nu-metal: η ηχητική παλέτα που χρησιμοποιούν μοιάζει να έχει τις ρίζες της σε πολύ πιο ακραία υποείδη του metal, όπως death, groove, hardcore και πάει λέγοντας, ενώ η φωνή του #8 (για να τηρήσουμε τη νομενκλατούρα που το γκρουπ έχει υιοθετήσει...) κινείται με άνεση μεταξύ «καθαρής» εκφοράς, μουγκρητού και ουρλιαχτού.

 

Ο #8 φρόντισε ουκ ολίγες φορές να ευχαριστήσει το υπερενθουσιώδες κοινό και να το παρακινήσει για ακόμα μεγαλύτερη συμμετοχή στα κομμάτια. Όχι ότι χρειαζόταν, οι Slipknot έχουν φανατικό κοινό, το οποίο δεν «μασάει» και τα pits μπροστά στη σκηνή γίνονταν όλο και πιο δυναμικά, όσο το συγκρότημα ανέβαζε ταχύτητα και κυριολεκτικά «έλιωνε» από τη ζέστη, την υπερένταση και τις τερατώδεις μάσκες που έχουν γίνει το σήμα κατατεθέν του, αλλά θα πρέπει να ήταν βασανιστικές στον αθηναϊκό καύσωνα.

 

Με τη μουσική να σε κάνει να αναρωτιέσαι, πόσο... άθλιο μπορεί να είναι να μεγαλώνεις στο Ντε Μουάν (αν και η αμερικανική ονομασία της πόλης είναι Ντες Μόινς...), οι Slipknot έδειξαν γιατί παραμένουν ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της heavy μουσικής, καθώς οι downtuned κιθάρες του #7 και του #4 δημιουργούσαν ένα πραγματικό ηχητικό τείχος, πάνω στο οποίο ο #8 και ο #6 ούρλιαζαν τους απεγνωσμένους στίχους των κομματιών, ενώ ο #5 και ο #0 χτίζουν ένα πολύπλοκο παρασκήνιο από ήχους με τα synths και τα πικάπ τους.

 

Τελικά, με το one-two-punch των «People=Shit» και «Surfacing» και μέσα σε έναν καταιγισμό θορύβου και feedback, το Release Athens 2022 ολοκληρώθηκε με τρόπο που μας επιτρέπει να αντιστρέψουμε τον αγγλικό αφορισμό: Not with a whimper, but with a BANG.