Γιατί η συναυλία των Coldplay δεν είναι η μεγαλύτερη συναυλία που έχει γίνει στην Ελλάδα

Μία αναδρομή στις μεγάλες συναυλίες στην Ελλάδα...

Του Τάσου Παπαϊωάννου

Τρεις μέρες μετά τη συναυλία των Coldplay και αφού η σκόνη της σιγά σιγά κάθεται και το μυαλό αρχίζει να καθαρίζει, θα επιχειρηματολογήσω στο γιατί δεν είναι η πιο μεγάλη συναυλία που έχει γίνει στη χώρα μας. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει ο όρος «η μεγαλύτερη συναυλία»

Το 1988, έφηβος τότε, παρακολούθησα το μεγαλύτερο υπερθέαμα της εποχής. Οι Iron Maiden στη Νέα Φιλαδέλφεια. Βομβαρδισμός πληροφοριών από τα ΜΜΕ της εποχής, πόσες νταλίκες ήρθαν, πόσα χιλιόμετρα καλώδια άπλωσαν… Και μετά το πέρας της, ορκιζόμουν ότι τίποτα δε θα μπορούσε να ξεπεράσει το υπερθέαμα που είχα παρακολουθήσει.
Φυσικά και ξεπεράστηκε μόλις έναν χρόνο αργότερα από τους Pink Floyd, χωρίς Roger Waters, στην περιοδεία του «A Momentary Lapse of Reason» πάλι στο ΟΑΚΑ και το αδιανόητο για την εποχή του υπερθέαμα.

Και φυσικά το 1997 ξανα-ξεπεράστηκε από τη συναυλία των U2 στο πλαίσιο της περιοδείας «Popmart» στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Πάλι μετράγαμε καλώδια και οθόνες… Ποιος από τους παρευρισκόμενους μπορεί να ξεχάσει της ασπρόμαυρη εισαγωγή στη 40 μέτρων οθόνη και ακολούθως τον καταιγισμό χρωμάτων για τις επόμενες 2,5 ώρες;

Και την επόμενη μόλις χρονιά, ήταν το 1998, είχαμε την Βridges To Babylon Tour των Rolling Stones να μας επισκέπτεται στο ΟΑΚΑ. 70.000 σε έκσταση με το ΟΑΚΑ κυριολεκτικά να φλέγεται.
Το 2008 είχαμε την επόμενη extravaganza, πάλι στο ΟΑΚΑ από τη Madonna, το 2009 τους AC/DC και το 2010 είχαμε ξανά τους
U2 και τη 360 tour για να επαναπροσδιορίσουν τον ορισμό για το τι σημαίνει extravaganza συναυλία.

Που καταλήγουμε λοιπόν;

Είναι λοιπόν η συναυλία των Coldplay η πιο σημαντική συναυλία που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα; Είναι σίγουρα η πιο εντυπωσιακή-μέχρι την επόμενη-συναυλία των τελευταίων 10 ετών. Και μπορεί η συναυλία στο σύνολο της να ήταν άψογη, αλλά δεν ήταν και λίγα τα αρνητικά της.
Σε πολλά σημεία ήταν εμφανέστατη η «κοιλιά» του show, ειδικά όταν τα βραχιολάκια δεν χάριζαν τη λάμψη τους στον Αττικό ουρανό. Εκεί αμέσως ένιωθε κάποιος το show να ξεφουσκώνει. Σε παρά πολλά σημεία είχαμε ακατάσχετη πολυλογία, αρκετά τραγούδια δε λειτούργησαν πάνω στη σκηνή (Every Day Life, Jumbotron, Human Heart, Charlie Brown). Επίσης δεν είδαμε απολύτως καμία αυθόρμητη κίνηση από την πλευρά του γκρουπ, δεν υπήρξε ούτε ένα τυχαίο βήμα πάνω στη σκηνή, όλα ήταν δουλεμένα και χορογραφημένα στην εντέλεια χωρίς την παραμικρή απόκλιση από τη σκηνοθεσία της. Και φυσικά, είχαμε και αρκετές γραφικές στιγμές στην προσπάθεια του Chris Martin να έρθει πιο κοντά στο Ελληνικό κοινό.

Και έχοντας παρακολουθήσει τη μισή συναυλία στην αρένα και την υπόλοιπη μισή στην κερκίδα, μπορώ μετά βεβαιότητας να πω πως οι μισοί δεν πρέπει να είναι και τόσο σίγουροι για το τι είδαν και τι άκουσαν.

Δεν έχει καμία σχέση με το κοινό στις ανάλογες συναυλίες περασμένων δεκαετιών, τότε βρισκόσουν εκεί για σένα και για αυτό που έβλεπαν τα μάτια σου, προχθές πολλοί ήταν εκεί για να δουν τη συναυλία μέσα από το κινητό τους και να δηλώσουν «ήμουν και εγώ εκεί» μέσω των social media. Σημεία των καιρών...

Επίσης είναι ξεκάθαρο ότι ο κόσμος «ηλεκτροδοτείται» και υποβοηθείται -χωρίς να είναι απαραίτητα κακό- από την ενέργεια που του παρέχει το τέχνασμα του group με τα βραχιολάκια. Σε αντίστοιχου μεγέθους ονόματα, πχ Springsteen, η συναισθηματική ενέργεια του κόσμου μπορεί να ηλεκτροδοτήσει από μόνη της ολόκληρη τη συναυλία.

Ας πάμε και στα θετικά τώρα: είναι φοβερό πως ενώ κοντεύουν τα 30 χρόνια καριέρας και χωρίς ποτέ κανένας δίσκος τους να έχει κάποια θέση μέσα στα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, έχουν ανοδική πορεία. Η αύξουσα αυτή πορεία τους, μόνο είναι τυχαίο γεγονός δεν είναι, απαιτεί απίστευτη δουλειά και αποτελεί μεγάλο κατόρθωμα που δύσκολα μπορεί κάποιος καλλιτέχνης να το καταφέρει.

Το μακρινό 2011 -στην Mylo Xyloto Tour- τους είχα ξαναδεί στη Γαλλία, με διαφορετικό σόου, επίσης μεγάλο, αλλά όχι στο μέγεθος και την έμπνευση της τελευταίας τους περιοδείας. Τότε τους είχα βρει έως βαρετούς, που ενώ προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να ιδρώσουν -και ίδρωναν- τη φανέλα, δεν μπορούσαν να κάνουν το μεγάλο βήμα για να γίνουν το απόλυτο Stadium Rock Group. Θεωρούσα ότι είχαν φτάσει στο μέγιστο σημείο της καριέρας τους και η πορεία τους θα ήταν καθοδική όπως και συνέβη και με τόσα αλλά γκρουπ (πχ Μuse, Killers)

Φυσικά διαψεύστηκα γιατί 13 χρόνια μετά, βλέπουμε ότι μαζί με την Taylor Swift, αποτελούν τα δύο μεγαλύτερα συναυλιακά ονόματα παγκοσμίως. Η έμπνευση που έχουν με το βραχιολάκι στους θεατές, πιστώνεται αποκλειστικά στους Coldplay και λειτουργεί αξιοθαύμαστα και σε συνδυασμό με τις super επιτυχίες τους, απογειώνει κυριολεκτικά το show και τον κόσμο. Είναι αδύνατο να μην εντυπωσιαστεί κάποιος από το υπερθέαμα που προσφέρουν όλα αυτά τα φώτα. Και φυσικά υπάρχει και ένας επαρκέστατος αριθμός super hit, για να μπορέσει να υποστηρίξει όλο αυτό massive θέαμα.

Εν κατακλείδι λοιπόν, είχαμε μια εξαιρετική συναυλία η οποία θα αποτελεί σημείο αναφοράς για τη νέα γενιά θεατών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν ήταν ούτε η μεγαλύτερη, ούτε και η καλύτερη και ειδικά για τις παλαιότερες γενιές που παρακολουθούν συναυλίες σε Ελλάδα και εξωτερικό, εδώ και 30 χρόνια.
Επίσης, είναι σημαντικό το γεγονός ότι η νέα γενιά έχει και αυτή τη δυνατότητα, και πιο συχνά μάλιστα, να παρακολουθεί στη χώρα μας τέτοιου μεγέθους θεάματα και να δημιουργεί τα δικά της μέτρα σύγκρισης που στο μέλλον θα αποκαθηλώνουν ή θα απογειώνουν ανάλογου μεγέθους συναυλίες.

Και το μόνο σίγουρο είναι πως αργά η γρήγορα, θα υπάρξει η επόμενη extravaganza συναυλία που θα ξεπεράσει αυτή των Coldplay.
Και είναι πολύ πιθανό πως η συναυλία που θα ξεπεράσει την extravaganza των Coldplay, να είναι πάλι η extravaganza των Coldplay...