Πήγαμε, είδαμε τον Ibrahim Maalouf στο Λυκαβηττό, γαμήλιο party, λέει...

Βίο ανθόσπαρτο...

 

Του Γιώργου Μυζάλη

Είναι ιδιαιτέρως ευχάριστη η αίσθηση που βιώνει κανείς κάθε φορά που ανταμώνει με live, σαν αυτό Τρίτη βράδυ (10/6), του Ibrahim Maalouf στο θέατρο του Λυκαβηττού. Συναυλίες, δηλαδή, που ξεδιπλώνεται μπροστά στα αυτιά σου και τα μάτια σου η ενωτική – σχεδόν «συγκολλητική» μαγεία της μουσικής. Της μουσικής δίχως λόγια, αλλά με κοινές «ρίζες» και καταβολές – της μουσικής σαν γλώσσα κοινή, «κωδικοποιημένη», παγκόσμια.

Ένας γεμάτος Λυκαβηττός συντονίστηκε, χθες βράδυ, με τρόπο όμορφο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, που φαινόταν να εκτιμούν τον επί σκηνής καλλιτέχνη και να τον έχουν επιλέξει συνειδητά για ένα βράδυ Τρίτης, για ένα… γαμήλιο πάρτυ. Έτσι αποκάλεσε τη χθεσινοβραδινή συνάντηση με το ελληνικό κοινό ο Λιβανέζος δεξιοτέχνης. «Παντρευόμαστε απόψε», είπε. Και το έβαλε πείσμα να μας πείσει. Εκ του αποτελέσματος, μάλλον, τα κατάφερε. Εκείνος και η πολυπληθής ομάδα δεξιοτεχνών που τον πλαισιώνει έδωσαν μια χορταστική παράσταση καταφέρνοντας να «εμπλέξουν» το ακροατήριο στον εορτασμό.

Εξάλλου, οι πρόσφατες μουσικές αναζητήσεις του Maalouf μόνο γόνιμο έδαφος μπορούν να βρουν στην ελληνική επικράτεια. Γνώριμα χάλκινα ηχοτοπία, γεμάτα μελωδίες που απομνημονεύονται εύκολα και προτρέπουν (σχεδόν «ξεκουνάνε») τον ακροατή να λικνιστεί, αλλά και να συμμετάσχει με όποιο τρόπο μπορεί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το στιγμιότυπο κατά το οποίο στο γάμο λέμε τα τέσσερα «ναι» (έτσι μας το «σέρβιρε» ο Maalouf): μια εύκολη συνοδευτική μελωδία «ανατέθηκε» στο κοινό με τις τρομπέτες, το σαξόφωνο και τα άλλα επί σκηνής σολιστικά (και όχι μόνο) όργανα να «οργιάζουν».

Σημαντική παρατήρηση: η διάθεση του Maalouf να αποδώσει τιμές και αναγνώριση σε έναν – έναν από τους μουσικούς που τον συνόδευαν σε μια δεκαπεντάλεπτη εξιστόρηση καθενός από αυτούς σχετικά με τη γνωριμία και τη σύνδεσή του με τον «μπροστάρη» της μπάντας. Ίσως επαινώ τα αυτονόητα, όμως, ομολογουμένως δεν έχω αντιμετωπίσει ξανά τέτοιο εκτεταμένο «praise» από τη «φίρμα» προς τους «συμπαίκτες» της.

Τα πάρτι έχουν και εκπλήξεις, προλόγισε ο Maalouf, προς το τέλος του live. Και, ω της έκπληξης, ή/και του θαύματος, ανέβασε στη σκηνή τον Κωνσταντίνο Αργυρό για να παίξουνε παρέα τον «Ελεύθερο» (μια διασκευή του παραδοσιακού «Μενεξέδες και ζουμπούλια» με νέο στίχο). Στην παμπάλαια αυτή μελωδία «παντρευτήκαμε» ουσιαστικά πολιτισμικά χθες το βράδυ με τον Ibrahim Maalouf. Σε εκείνα που (μουσικά) μας ενώνουν, στη γλώσσα που καταλαβαίνουμε όλοι, στη μοναδική «πατρίδα» για την οποία αξίζει να «πολεμήσεις». Στην πατρίδα όλων μας, τη μουσική και το τραγούδι, που είναι οικουμενική, δίχως σύνορα, θρησκεία και διαχωριστικούς κανόνες.

Προς το τέλος της συναυλίας και, κάπως εκτός δημιουργημένου «vibe» και κλίματος, ο Maalouf ανταποκρίθηκε στην κοινή απαίτηση να παίξει το «Red and Black Light». Κάπως σαν εκείνα τα τραγούδια που ακούγονται στους γάμους όταν κοπάσει το γλέντι και ο χορός. Πράγματι, «παντρευτήκαμε» χθες βράδυ με τον Ibrahim Maalouf. Και αναμένεται να ζήσουμε και βίο ανθόσπαρτο.