Πήγαμε, είδαμε τους Black Flag (;) στο Arch

hXc

του Δημήτρη Σταματίου

Καταρχάς, για να λύσουμε μια υπαρξιακή ερώτηση: το βράδυ της Πέμπτης στο Arch είδαμε τον κιθαρίστα, βασικό συνθέτη και στιχουργό των Black Flag, Greg Ginn, μαζί με τρία πιτσιρίκια να παίζουν κομμάτια του ιστορικού καλιφορνέζικου hardcore punk συγκροτήματος. Δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι αυτό είναι αρκετό για να πούμε ότι είδαμε τους Black Flag, ωστόσο, δεν είμαι και σίγουρος ότι δεν αρκεί.

Τι θέλω να πώ; Μπορεί κάποιος να πει -και δικαίως, ίσως- ότι BF χωρίς Henry Rollins/Kira Roesler/Chuck Dukowski/Dez Cadena/Keith Morris/Bill Stephenson δεν γίνονται. Ωστόσο, η μοναδική σταθερά του συγκροτήματος και ο άνθρωπος που εν πολλοίς καθόρισε τον ήχο τους και σε μεγάλο βαθμό το στίλ τους είναι ο Greg Ginn: αυτός έγραψε τα πιο δημοφιλή κομμάτια τους, αυτός άλλαξε το ύφος τους 256 φορές μέσα σε ελάχιστα χρόνια, αυτός ήταν που έβρισκε τα riffs που «σφράγισαν» το συγκρότημα και συχνά αυτός έγραφε και τους στίχους. Οπότε;

Οπότε θα αρκεστώ σε μια ατάκα που είπε φίλος, ότι είδαμε τον Ginn και τρεις πιτσιρικάδες να παίζουν κομμάτια των Black Flag και θα αφήσω κάπου εδώ τα υπαρξιακά ζητήματα για να μιλήσω για τη συναυλία. Στην οποία ο Ginn ήταν πλαισιομένος από τρία παιδιά που σου έδιναν ηλικιακά την εντύπωση ότι πήραν γραπτή άδεια από τους γονείς τους για να περιοδεύσουν στας Ευρώπας και που στην Αμερική θα τους ζητούσαν ταυτότητα για να τους δώσουν μπύρα (όχι ότι είδα κάποιον να πίνει αλκοόλ, έτσι;).

Στο κέντρο της μπάντας βρίσκεται η Max Zanelly, η οποία έχει αναλάβει το δύσκολο έργο να ερμηνεύσει κομμάτια που έχουν ταυτιστεί με τεράστιες μορφές του hardcore, από τον Morris μέχρι τον Rollins. Πώς τα πήγε; Η Max φωνάζει και φωνάζει δυνατά και πειστικά. Προφανώς δεν μπορεί να συγκριθεί με τους προκατόχους της στο μικρόφωνο των BF, ωστόσο (παίρνει το ανάλογο ύφος) θα έλεγα pas mal, pas mal du tout, υπό την έννοια ότι ήταν πειστική σε κάθε συλλαβή που έφτυνε, είτε στο εκρηκτικό «Rise Above», είτε στο ζόρικο «My War» είτε στο μισοαστείο-μισοθλιβερό «Six pack» είτε στο οριακά πρόστυχο «Slip it in», είτε στο νευρικό «Gimme gimme gimme».

ΔΕΝ είναι Rollins, ΔΕΝ θα γίνει ποτέ Rollins, ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Αν μείνει αρκετά στη μπάντα και αν γραφτούν και νέα κομμάτια για αυτήν και χίλια δυο άλλα αν, μπορεί να αφήσει κι αυτή το στίγμα της στο μέλλον. Εμένα δεν με πείραξε, πάντως, κάθε άλλο μάλιστα, μοιάζει να είναι υλικό για frontwoman μιας hardcore μπάντας.

Τα άλλα δύο πιτσιρίκια ήταν η rhythm section του συγκροτήματος, ο David Rodriguez στο μπάσο και ο Bryce Weston στα ντραμς και ήταν μια χαρά, υπό την έννοια ότι τα έδωσαν όλα, είχαν και όρεξη και πάθος και τεχνική και, ας μου συγχωρεθεί η έκφραση, και κ@υλα γι' αυτό που κάνουν. Και ίσως αυτό να έκανε τον Ginn να αποφασίσει να παίξει με το... νηπιαγωγείο: η όρεξη που έβγαζαν στο live τα τρία πιτσιρίκια ήταν τεράστια, κάτι που εκτιμώ ότι δύσκολα θα έβγαζαν κάποιοι βετεράνοι του χώρου (θυμίζω εδώ ότι και ο Rollins όταν αποφάσισε να αλλάξει τη μπάντα του, σε πολύ νεαρότερούς του μουσικούς στράφηκε).

Και ο Ginn; Προσιτός στο διάλειμμα (μέχρι και σέλφι έβγαλε με τον υπογράφοντα) και εξαιρετικός επί σκηνής παρά το 71 χρόνια του, έδειξε ότι ακόμα το έχει, βγάζοντας από την κιθάρα του όλους εκείνους τους ήχους που τον έκαναν ένα τοτέμ του hardcore punk πριν από πάνω από 40 χρόνια, αλλά και απέδειξε, μαζί με τη μπάντα του, πόσο διαχρονικά μεγάλα είναι τα κομμάτια των Black Flag, πόσο αντέχουν στο χρόνο και πόσο relevant είναι και σήμερα.

Εν κατακλείδι, δεν ξέρω αν είδαμε τελικά τους Black Flag, αλλά αυτό που είδαμε ήταν πολύ καλό και μακάρι να αποτελέσει το έναυσμα για νέους δίσκους και νέες περιοδείες.