Πήγαμε, είδαμε τους Stranglers στο Ηρώδειο

Punks not dead

του Δημήτρη Σταματίου

Photos: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Έπρεπε να φθάσουμε στο encore της συναυλίας των Stranglers το βράδυ της Δευτέρας, για να συμβεί κάτι που – κατά την ταπεινή μας άποψη – ήταν απολύτως φυσιολογικό: ένα μέρος του κοινού κατέβηκε από τις κερκίδες και βρέθηκε στο κοίλο του Ηρωδείου, μπροστά στη σκηνή, να χορεύει και να τραγουδάει υπό τους ήχους του «Duchess».

Της… καθόδου των μυρίων είχε προηγηθεί ένα όχι και τόσο ευγενικό σχόλιο του Jean-Jacques Burnel («you are all malakes», για το γεγονός ότι ο κόσμος ήταν μόνο καθιστός), αλλά και κάμποσες παραινέσεις από το συγκρότημα να μαζευτεί κοινό μπροστά στη σκηνή: διάολε, έστω και χωρίς τρία από τα ιδρυτικά τους μέλη (ο Hugh Cornwell έχει αποχωρήσει από το 1990 και ο Dave Greenfield και ο Jet Black έχουν πεθάνει), το βράδυ της Δευτέρας στο Ηρώδειο έπαιζαν οι Stranglers, ένα από τα σημαντικότερα συγκροτήματα του βρετανικού punk και μια μπάντα που στο παρελθόν είχε χαρακτηριστεί ως η «πιο βίαιη» στον κόσμο.

Η απουσία κοινού μπροστά από τη σκηνή ήταν μια παραφωνία, που διορθώθηκε έστω και για ένα τραγούδι, καθώς οι διοργανωτές κάλεσαν τον κόσμο να επιστρέψει στις κερκίδες, υπό την απειλή της διακοπής της συναυλίας. Όχι ότι οι δεκάδες θεατές που κατέβηκαν στο κοίλο έκαναν κάτι κακό: αντιθέτως, βλέποντας τον κόσμο – πολλοί εκ των οποίων ήταν μεγάλοι άνθρωποι – να χοροπηδάει εκστασιασμένος υπό τους ήχους ενός κλασικού τραγουδιού, ήταν μια στιγμή κάθαρσης για μια συναυλία από την οποία έμοιαζε να λείπει κάτι (σε βλέπω εσένα στο βάθος, όχι, δεν εννοώ τα τρία ιδρυτικά μέλη).

Stranglers στο Ηρώδειο, λοιπόν: αν κάποιος το έλεγε αυτό στα μέλη του συγκροτήματος το 1976 ή 1977, όταν έπαιζαν σε διάφορες παμπ και μικρά κλαμπ στη Βρετανία, η αντίδρασή τους θα ήταν έκπληξη και κατά πάσα πιθανότητα χλευασμός. Τότε οι συναυλίες των Stranglers ήταν πάντα ένα στοίχημα: θα τελειώσουν ή οι προκλήσεις του συγκροτήματος θα προκαλέσουν καυγά μεταξύ της μπάντας και του κοινού και πρόωρο τέλος του live; Όμως τα χρόνια έχουν περάσει, οι Stranglers έχουν αλλάξει και – με εξαίρεση την σχετικά χαμηλή ένταση της μουσικής – μόνο ως παραφωνία δεν ήταν η συναυλία τους στο Ηρώδειο.

ΟΚ, ναι, ποιοι Stranglers, θα ρωτήσει κάποιος, και πιθανόν θα έχει δίκιο, αφού πλέον στη μπάντα παραμένει μόνο ένα από τα ιδρυτικά μέλη, ο Burnel, ενώ οι υπόλοιποι τρεις (ο Baz Warne στην κιθάρα και το τραγούδι, ο Toby Hounsham στα keyboards και ο Jim Macaulay στα ντραμς) είναι… νεούδια (το συγκεκριμένο σχήμα δεν έχει ακόμα δίσκο), άσχετα αν συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο συγκρότημα εδώ και πολλά χρόνια. Εν πάση περιπτώσει, αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, αυτό που είδαμε στο Ηρώδειο ήταν τέσσερις επαγγελματίες μουσικούς να παίζουν με άψογο τρόπο και με αρκετό πάθος τα ιστορικά τραγούδια των Stranglers.

Και τι τραγούδια: από την επιβλητική εισαγωγή της συναυλίας με το «Waltzinblack» μέχρι τις τελευταίες νότες του «No More Heroes», το κουαρτέτο επί σκηνής μας θύμισε με τον καλύτερο τρόπο γιατί οι Stranglers θεωρούνται ως ένα από τα εμβληματικά συγκροτήματα του punk – έστω κι αν οι ίδιοι απορρίπτουν τον όρο και, σχετικά σύντομα, άλλαξαν στιλ και ύφος. Ακούσαμε και το «Walk on by» και το «Hanging around» και το «Midnight summer’s dream» και το «Nice and sleazy» και το «Peaches» και το «Strange little girl» και το «Golden brown» και το «(Get a) Grip (on Yourself)» και το «Always the Sun» και το «Skin deep» και το «Go Buddy Go»… βασικά ένα greatest hits από μια μπάντα που υπάρχει εδώ και 51 χρόνια.

Υπήρχε νοσταλγία; Προφανώς. Αντέχουν σε σύγκριση τα πιο καινούργια κομμάτια; Όχι. Ωστόσο, έχοντας δει τους Stranglers το 1985 στο Καλλιμάρμαρο (στο πιο-ιστορικό-δεν-γίνεται φεστιβάλ Rock in Athens, με Clash, Cure, Depeche Mode, Nina Hagen, Culture Club, Talk Talk και Telephone) τολμώ να πω ότι η χθεσινή συναυλία – αν εξαιρέσει κανείς ότι δεν είχαμε επεισόδια και καμένα αυτοκίνητα έξω από το Ηρώδειο, duh – μια χαρά στεκόταν. ΟΚ, ειδικά η απουσία των Cornwell και Greenfield ήταν εμφανής, αλλά όχι καταστροφική για τη μπάντα. Είπαμε, επαγγελματίες μουσικοί που δείχνουν να γουστάρουν αυτό που κάνουν.