Πήγαμε, είδαμε Fontaines D.C. στο Release Festival

Punk is not dead

Του Ιωάννη Ψαράκη
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Αμαρτία ομολογουμένη ουκ έστιν αμαρτία. Πηγαίνοντας στην Πλατεία Νερού στο Release Athens είχα πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο ένα συγκρότημα όπως οι Fontaines D.C. θα “άντεχαν” να σηκώσουν ως headliners απέναντι στο ιδιόρρυθμο και απαιτητικό αθηναϊκό κοινό το βάρος του “πρώτου ονόματος”. «Δεν περιμένω πάνω πάνω από 5 χιλιάδες νοματαίους» έλεγα στην παρέα, αλλά όχι μόνο διαψεύστηκα οικτρά αφού τους απόλαυσαν πάνω από 8 ίσως και 10.000 φανζ, αλλά όσοι δεν ήρθατε σίγουρα χάσατε. Χάσατε ίσως την πιο δυνατή συναυλία του καλοκαιριού αλλά και να “χτυπηθείτε” για μιάμιση ώρα στους ρυθμούς ενός συγκροτήματος που βρίσκεται στα ντουζένια του. Και που, ναι ρε διάολε, μπορεί να γεμίσει ακόμη και μεγαλύτερο χώρο/γήπεδο.

Οι Ιρλανδοί που μπήκαν σαν σίφουνες στη μουσική ζωή μας την άνοιξη του 2019 με το ωμό στον ήχο αλλά τόσο χαρακτηριστικό Dogrel, έχουν έρθει όχι απλά για να μείνουν, αλλά για να γα…. ε, συγγνώμη παραφέρθηκα, να τα διαλύσουν όλα. Και το έκαναν το βράδυ της Παρασκευής!

Έξι χρόνια πριν μέσα στο λιοπύρι είχαμε μαζευτεί «αραία αραία να φανούμε καμιά σαρανταρέα» ελάχιστοι παλαβοί να δούμε αυτό το καινούργιο περίεργο φρούτο και καταλάβαμε αμέσως από την ιδιαίτερη φωνή και τη σκηνική παρουσία του frontman Grian Chatten ότι δεν αστειεύονται. Ο λεγάμενος μάλιστα, αφού μας «έπιασε από τον λαιμό» επί σκηνής ερμηνεύοντας με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο μόλις εννιά τραγούδια, είχε κατέβει στην πλατεία επιμελώς ατημέλητος με το πουκάμισο να κρέμεται από το χύμα παντελόνι για να ακούσει -τότε- Morcheeba και New Order που ακολούθησαν και δεν αρνήθηκε να βγάλει φωτό με τους μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού φανς που τον αναγνώρισαν. Μέσα σε αυτούς και η κόρη μου που την Παρασκευή, βετεράνος των Fontaines D.C. πια αφού τους απόλαυσε (πριν τον Cave και τους Mogwai) και το 2022, τους θαύμασε από πρώτη θέση κάγκελο “φλεξάροντας” στις συνομήλικές της εκείνη την περιβόητη φωτό.

Αλλά, για σταθείτε, τι δουλειά έχουν τα 16ρικα να ακούνε post-punk Ιρλανδούς που κρεμάνε σημαίες τις Παλαιστίνης στα όργανά τους και μεταδίδουν συνθήματα υπέρ της πολύπαθης αυτής χώρας και περιοχής στα video wall; Πρώτον τα 16ρικα είναι ενεργοί πολίτες και γνωρίζουν πολλά περισσότερα απ’ όσα εμείς οι πριν τα δεύτερα -ήντα στην ηλικία τους. Δεύτερον, οι Fontaines D.C. όπως μου εξήγησε μετά η νεαρά έχουν μεγάλο σουξέ στο tik-tok. Για αυτό και το κοινό στην Πλατεία Νερού περιελάμβανε μία μίξη από όλες τις ηλικίες. Κοινή συνισταμένη; Άπαντες όχι απλά λικνίστηκαν (όπως έγινε με τους Ολλανδούς Boy Harser που ήταν το led-in των Ιρλανδών), αλλά χτυπήθηκαν, τραγούδησαν, τσίριξαν και πέρασαν μιάμιση ωρίτσα που θα (μας) μείνει αξέχαστη.

Οι Fontaines D.C. τολμώ να πω, ότι είναι πλέον μία μεγάλη μπάντα. Που θα παίξει τόσο ίδιο δυνατά σε ένα δισκάδικο στο Κορκ ή στο Γκάλγουεϊ και σε κλαμπ του Κάμντεν και θα σταθεί κοιτάζοντας στα μάτια το κοινό σε μία gig. Που έχει (ω, ναι) τραγούδια ύμνους! Με μόλις τέσσερις δίσκους στο ενεργητικό τους, μπορούν να ξεσηκώνουν τον κόσμο (τους) με την Jackie Down the Line, με το γεμάτο μηνύματα Televised Mind, με το καταιγιστικό Hurricane Laughter, τα αγαπημένα (μου) Death Kink και A Hero’s Death. Που σε πνίγουν στο συναίσθημα με το ρομαντικό Before you i just forget, το δαιμονισμένο Nabokov και το ποιητικό Horseness Is the Whatness. Που, στο τέλος της βραδιάς σου παίρνουν και την τελευταία ικμάδα που σου έχει απομείνει με τα 4 τραγούδια encore. Και όταν τελειώνει η ηχητική κρίση πανικού του Starbuster και ανάβουν τα φώτα νοιώθεις ότι έχει περάσει από πάνω του τριαξονική νταλίκα με σπασμένα φρένα. Πάλι καλά δηλαδή που ήταν ο τραγουδιστής των Shame Charlie Steen που βγήκε μετά από προτροπή του Grian να χορέψει φορώντας μόνο το μαγιό του και μας τράβηξε το βλέμμα διαφορετικά δεν θα είχαμε καταλάβει τι μας χτύπησε.

Ναι, το παραδέχομαι. Οι Fontaines D.C. με διέψευσαν πανηγυρικά. Που να το φανταστώ ρε σεις ότι θα υπήρχε κοινό που θα τραγουδούσε με μια ανάσα κάθε λέξη από τον μονόλογο-προζα στο καθηλωτικό I Love You μαζί με τον Grian; Ότι θα τσίριζαν “life aint always empty” ή “I’m gona git your business if it’s momentary blissness” και “and I loved you like a penny loves the pocket of a priest”;

Οι Fontaines D.C. δεν γράφουν μόνο τραγουδάρες για την πατρίδα τους, τους καταπιεσμένους και φτωχούς αυτού του κόσμου, δεν μιλάνε για την αδικία και το δικαίωμα στη ζωή, αλλά μπορούν να σαρώνουν τα πάντα στο διάβα τους ως “πρώτο όνομα” σε μία μεγάλη σκηνή.

Δεν ξέρω αν θα κάνουν πάλι τρία χρόνια για να μας ξανάρθουν, αλλά ήδη μετράω μέρες για την επόμενη φορά. Γιατί “never let a clock tell you what you got time for”...

Setlist

Here's the Thing
Jackie Down the Line
Boys in the Better Land
Televised Mind
Roman Holiday
Big Shot
Death Kink
Before You I Just Forget
It's Amazing to Be Young
Hurricane Laughter
Desire
Bug
Horseness Is the Whatness
Nabokov
A Hero's Death
Big
Favourite

Encore

Romance
In the Modern World
I Love You
Starburster