Πήγαμε, είδαμε Γιώργο Νταλάρα και Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο Κατράκειο

Όταν ο... αειθαλής συναντάει τον... αιώνιο έφηβο

Γράφει η Ηρώ Νικολάου

Φωτογραφίες: Ορέστης Νικολαΐδης

Πήγαμε στο Κατράκειο το βράδυ του Σαββάτου και πώς θα μπορούσαμε να λείψουμε από το μουσικό αντάμωμα δύο «θρύλων» του τραγουδιού, που ενώθηκαν για μια μαγική μουσική παράσταση;

«Αν σωθούν τα τραγούδια» ήταν ο τίτλος της βραδιάς, και το αποτέλεσμα μαγικό.

Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου, 34 χρόνια μετά την σύμπραξή τους στο ΑΤΤΙΚΟΝ και μετά από τέσσερις μήνες θερμής αποδοχής και αγάπης τον χειμώνα, συναντήθηκαν ξανά επί σκηνής και απλά… αποθεώθηκαν. Για την αισθαντική ερμηνεία τους, για την αδιαμφισβήτητη χημεία τους, παρά τη διαφορετικότητά τους, για την επαφή τους με το συναυλιακό κοινό.

Μέσα από τις αφηγήσεις του Οδυσσέα Ιωάννου, την παράσταση διατρέχει ένα ερώτημα σχεδόν ανατριχιαστικό: Τι θα συνέβαινε αν μια μέρα όλα τα τραγούδια εξαφανίζονταν; Αν χάνονταν από τα ραδιόφωνα, τις πλατφόρμες, ακόμη και από τις ίδιες μας τις μνήμες; Πώς αντιστέκεσαι σε μια τέτοια απώλεια; Ποια τραγούδια θα διάλεγες να σώσεις, μέσα σε 24 ώρες και με ποια κριτήρια τα επιλέγεις;

Μέσα από την συναυλία- μουσική παράσταση τελικά νιώθεις ότι θα ήθελες να τα σώσεις όλα και ουσιαστικά δεν μπορείς να διαλέξεις ποια τραγούδια πρέπει να σωθούν.

Ο Γιώργος Νταλάρας, συνεπής στην τέχνη του και με τη φωνή του αναλλοίωτη με τα χρόνια, είναι αυτό που λέμε «σταθερή αξία» για το κοινό της συναυλίας, το οποίο ήταν ετερόκλιητο, από πιτσιρικάδες μέχρι ανθρώπους που πορεύονται με τον τραγουδιστή από τα νιάτα τους.

Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, με την επίσης αναλλοίωτη βαθιά φωνή του, κάνει 50+ χρόνια συναυλίες, οπότε το κατέχει το σπορ και έχει και τους… φανατικούς του, «Βασίλη ζούμε για να σε ακούμε», το γνωστό σύνθημα που ακούγεται σε κάθε συναυλία. Αεικίνητος, αυτό που λέμε ροκάς από γεννησιμιού του, αλλά και τα.. σπάει στις μπαλάντες, δίνοντάς τους μια δική του χροιά, από τη βαθιά φωνή του.

Τρεις ώρες γεμάτες μουσική και μελωδίες στο Κατράκειο, που είναι και ατμοσφαιρικό ως χώρος, μας άφησαν πλήρεις συναισθημάτων… φεύγοντας καταλάβαμε γιατί η μουσική, κυρίως η καλή, θεραπεύει τα πάντα...Εις το επανιδείν, λοιπόν, όπως είπαν και οι καλλιτέχνες, αποχαιρετώντας το κοινό που δεν χορταίνει τραγούδια σχεδόν ποτέ… «κι άλλο, κι άλλο» το σύνθημα του κοινού...δε φτάνουν ποτέ τα τραγούδια τελικά...