Πήγαμε, είδαμε την Beth Gibbons στον Λυκαβηττό

Εκστασιασμένοι...

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

 

Στις 21:40 ακριβώς ανέβηκε η Beth Gibbons στη σκηνή του Λυκαβηττού. Και ήταν η στιγμή που σταμάτησαν να μιλούν όλοι. Είναι από τις συναυλίες εκείνες τις μυσταγωγικές, που δεν ακούγεται από κάτω η συνηθισμένη (και δικαιολογημένη πολλές φορές θα έλεγα) οχλοβοή. Τα live της Beth Gibbons απαιτούν και κερδίζουν προσήλωση.

Σχεδόν γεμάτος ο Λυκαβηττός και με ένα κοινό, μεγάλο σε ηλικία. Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν μικρότεροι εννοείται και καταλαβαίνετε γιατί. Λιτή η σκηνή, με μεγάλες κουρτίνες από πίσω. Και με ωραίο και σκοτεινό light show, χωρίς να τη βλέπουμε πολύ καθαρά την Beth, δεν έπεφτε φως πάνω της.

Φτάσαμε στο τέταρτο κομμάτι για να μας καλωσορίσει και να πει το πρώτο της thank you. Δεν μιλάει και πολύ, ποτέ δεν μιλούσε, ντροπαλή αλλά και πάρα πολύ ευγενική. Και χαμογελαστή, μία εξαιρετικά ζεστή και φιλική παρουσία.

Και φωνή, ε; Τι φωνή... Ακόμα σε κυριεύει. Από τις Top 3 αγαπημένες μου η χροιά της. 

Το μόνο (μικρό, πολύ μικρό) αρνητικό της υπόθεσης, το άνισο σετ. Όλο το κυρίως μέρος της συναυλίας της, μία ώρα ακριβώς, είναι με το τελευταίο της προσωπικό άλμπουμ κι ένα-δύο ακόμα κομμάτια από τη συνεργασία της με τον Rustin Man. Έπρεπε να φτάσουμε μέχρι το encore για να ακούσουμε κάτι από Portishead, το Roads πρώτο και το Glory Box αμέσως μετά. Χρειαζόταν κάτι παραπάνω (από Portishead) και, ειδικά, μέσα στο πρώτο setlist ώστε να το απογείωνε. Είναι αυτό το σημείο καμπής που θα έπαιρνε ένα καταπληκτικό live και θα το έκανε αξέχαστο. Δεν είμαι παρελθοντολάγνος, μη νομίζετε...

Είχαμε δει ξανά την Beth Gibbons με τους Portishead σε ένα από τα καλύτερα Rockwave όλων των εποχών, στην Φρεαττύδα. Εκείνο ήταν ένα αξέχαστο live. Τότε, παρακολουθώντας το, έμοιαζε σαν να βρισκόμασταν 10 εκατοστά πάνω από τη Γη. Όχι ότι χθες θα έφυγε κανένας δυσαρεστημένος, ούτε κατά διάνοια. Όλοι μας προσκυνήσαμε. Απλώς τώρα ήμασταν 3 εκατοστά πάνω από τη Γη, όχι παραπάνω... 

Και κάτι ακόμα, που θα το δούμε πιο αναλυτικά στο Top 10 του συναυλιακού, καλοκαιρινού, απολογισμού στο τέλος της εβδομάδας: δεν πήγαν την Beth Gibbons στην έτοιμη σκηνή στην πλατεία Νερού οι διοργανωτές του Release, αλλά την έφεραν στον Λυκαβηττό, εκεί που ταίριαζε περισσότερο. Σεβασμός στον κόσμο λέγεται αυτό.