Πήγαμε, είδαμε τον Μίλτο Πασχαλίδη στον Λυκαβηττό

Πανζουρλισμός.

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Δεν έχω να σας πω κάτι που δεν ξέρετε για τον Μίλτο ή κάτι που δεν έχουμε πει ξανά. Ο Πασχαλίδης στα 30 του χρόνια στο τραγούδι περνάει την καλύτερή του φάση. Και την πιο εμπορική του.

Δευτέρα βράδυ και ο Λυκαβηττός μου θύμισε εκείνη τη μυθική συναυλία από τις Τρύπες, για την οποία η Ελευθεροτυπία έγραψε το αποτυχημένο «ροκ αίμα στον Λυκαβηττό». Μου τη θύμισε χωρίς τα άσχημά της εννοείται. Τόσος πολύ κόσμος υπήρχε μέσα στο θέατρο, τόσο μεγάλο παλμό είχε, τόση ένταση στην ατμόσφαιρα, τις προηγούμενες ώρες πριν το live. Ήταν η φάση της προσμονής για πάρα πολλούς.

Το live τώρα, ένα κλασικό live του Μίλτου. Μέθεξη για όλους. Και ο ίδιος είχε απίστευτο κέφι, τον έβλεπες να το απολαμβάνει. Με καλεσμένους και χθες, όπως σε όλη αυτή τη σειρά των συναυλιών του. Βασίλης Καζούλης και Πυξ Λαξ, back 2 back, η αποθέωση του έντεχνου. Την άκουσα λίγο, μου φάνηκε υπερβολική δόση εντέχνου για μένα, αναγνωρίζοντας όμως ότι (ναι!) οι Πυξ Λαξ ήταν πολύ καλοί.

Υπεργεμάτος λοιπόν ο Λυκαβηττός χθες σε μία τρίωρη, σχεδόν, γιορτή! Όλοι χαρούμενοι και όλοι ευχαριστημένοι. Δεν πας πια σε μία συναυλία, άλλωστε τον έχεις δει πολλές φορές, στην πραγματικότητα πας σε ένα πάρτι. Και περνάς καλά με φίλους. Πήγαμε και χθες, ήπιαμε (δεν οδηγήσαμε μετά), τραγουδήσαμε, γυρίσαμε σπίτι. Κομπλέ.

Ο Μίλτος έβαλε στο τελικό ποτ-πουρί και το τραγούδι του Φοίβου για τα Τέμπη αλλά αυτό πρέπει να παίζεται μόνο του. Φάνηκε και χθες από τη νεκρική σιγή που έπεσε. Επίσης, δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω τον χαμό που γίνεται με τα κομμάτια του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Αλλά όντως γίνεται χαμός.