Πήγαμε, είδαμε τους Franz Ferdinand στο Floyd

Ο «Ελληνας» με το μπουζούκι.

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού

Η αλήθεια είναι πως τους είχα ξεχάσει τους Franz Ferdinand, ήταν πολλά τα χρόνια που τους άκουσα τελευταία φορά. Και τους φρέσκαρα λίγο πριν πάω χθες στο Floyd. Αν και δεν χρειάστηκε και πολύ για να είμαι ειλικρινής.

Πέμπτη βράδυ λοιπόν στο κατάμεστο Floyd και οι παλιοί γνώριμοι ήταν ξανά μπροστά μας. Ακριβώς 21 χρόνια μετά την πρώτη τους εμφάνιση στη χώρα μας, στο Ρόδον! Τότε που ξεκινούσαν την καριέρα τους ως ένα πολλά υποσχόμενο συγκρότημα, αμέσως μετά το ντεμπούτο τους άλμπουμ.

Είκοσι χρόνια μετά και η φλόγα τους παραμένει δυνατή. Οκέι, ο ήχος τους είναι ξεπερασμένος πια αλλά το συγκρότημα παραμένει ενεργό. Και δυναμικό. Και πολύ κεφάτο. Γι' αυτό και ξεσήκωσαν το Floyd χθες παίζοντας μπροστά σε ένα κοινό όλων των ηλικιών. Άρχισε και τα ελληνικά ο Alex Kapranos οπότε καταλαβαίνετε.

Οι δύο κορυφαίες στιγμές της συναυλίας ήρθαν back 2 back, λίγο πριν το τέλος του κανονικού σετ. Καταρχάς το Black Eyelashes με τον Άλεξ να παίζει μπουζούκι! Στο κατάλληλο μέρος δηλαδή. Και αμέσως μετά με το Take Me Out θυμίζοντάς μας τα παλιά τα χρόνια (τα καλά;).

Μιάμιση ώρα έπαιξαν, τίμια και καθαρά. Μπροστά σε ένα κοινό φανατικό θα έλεγα που έδειχνε πως τους περίμενε με προσμονή. Νομίζω δε ότι ταίριαζαν και απόλυτα στον κλειστό χώρο. Είχε και air condition μη νομίζετε, όχι όπως παλιά που βλέπαμε την Patti Smith καλοκαιριάτικα να στάζει ολόκληρη. Θα μας πάθαινε κάτι η Patti και θα έπεφτε το κρίμα πάνω μας.

Franz Ferdinand λοιπόν, τους ευχαριστηθήκαμε και με το παραπάνω. Ό,τι έπρεπε για μία «άνυδρη» Πέμπτη.