Πήγαμε, είδαμε Ludovico Einaudi στο Καλλιμάρμαρο

Συναυλία ειδικής στόχευσης

 

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

 

Παρασκευή βράδυ στο Παναθηναϊκό Στάδιο και είχε, σχεδόν, κρύο. Κρύο για τους απροετοίμαστους δηλαδή, που ξεγελάστηκαν από τη ζέστη της ημέρας και πήγαν να την πάθουν από τον αέρα. Είναι αλήθεια πως ο καιρός δεν βοηθούσε για μία συναυλία.

Ο Ludovico Einaudi έπαιξε στο Καλλιμάρμαρο μπροστά σε 20 χιλιάδες θεατές. Τεράστιο νούμερο για έναν καλλιτέχνη του είδους του. Στην Ελλάδα ωστόσο κάνει γκελ και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν κατάλαβα το γιατί. Αυτή η minimal post κλασική μουσική που παίζει ποτέ δεν με άγγιξε. Ούτε καν το τελευταίο του άλμπουμ, το «The Summer Portraits». Μου φαίνεται άγχρωμο. 

Ωστόσο ο κόσμος τον ευχαριστήθηκε και με το παραπάνω, οι θεατές στο Παναθηναϊκό Στάδιο έδειχναν καταγοητευμένοι. Παρακολούθησαν ένα χορταστικό δίωρο live και, μάλιστα, το παρακολούθησαν με ευλάβεια. Ομολογώ δε, πως οι αποχωρήσεις που σε ανάλογες περιπτώσεις είναι πολλές, εδώ ήταν πολύ λίγες παρά τον καιρό που είχε. O Ludovico ήταν καλός και πολύ ζεστός με το κοινό. 

Νομίζω πάντως πως μία τέτοια συναυλία χανόταν σε έναν χώρο όπως το Καλλιμάρμαρο. Ήθελε πιο ατμοσφαιρική φάση. Από την άλλη, βέβαια, λειτούργησε το πράγμα. Αν και προσωπικά βαρέθηκα.

Ο Ludovico Einaudi στεκόταν στη μέση με το πιάνο του, αριστερά του είχε τα κρουστά και τον ηλεκτρισμό (κιθάρα και πλήκτρα), τρία άτομα συνολικά, και δεξιά του τα έγχορδα συν το ακορντεόν (άλλοι και άλλες οχτώ επιπλέον). Ένα video wall στο βάθος της σκηνής να παρουσιάζει κύματα, δάση κ.ο.κ. Δύο video wall εκατέρωθεν της σκηνής ώστε να βλέπουμε τα δάχτυλά του στα πλήκτρα του πιάνου. Εντάξει.